In het Rijksmuseum te Amsterdam staat een wisselbrief tentoongesteld. In het hoekje dat in het museum over Suriname gaat viel mijn oog op een wisselbrief. De wisselbrief heeft geen beschrijving maar een andere wisselbrief is als volgt beschreven:
​
“In 1863 werd in Suriname en de Nederlandse Antillen de slavernij afgeschaft. De slaveneigenaars kregen daarop van staatswege een schadeloosstelling. De voormalige slavenhouder Charlouis kon deze brief inwisselen tegen driehonderd gulden. De brief is voor ontvangst ondertekend en gestempeld door de gouverneur van Suriname. Links staat het wapen van Suriname: een koopvaardijschip in een ovaal met aan beide zijden een indiaan met pijl en boog.”
​

De andere wisselbrief was uitgekeerd aan Dorothea Elisabeth van Uytrecht (1766-1793). Ze kreeg f. 1600 als schadeloosstelling vanwege het feit dat ze zwarte mensen niet meer als slaaf mocht uitbuiten. Een verhaal dat niet vertelt wordt is dat de familie van Uytrecht de dochter is van Caspar van Uytrecht (1732-1805, zie stamboom). Caspar van Uytrecht was de eigenaar van de plantage Knip waar op 17 augustus de befaamde opstand van tot slaaf gemaakten onder leiding van Tula plaatsvond. De tot slaaf gemaakten kwamen waren geïnspireerd door de succesvolle revolutie in Haïti én in negatieve zin door de mensonterende omstandigheden:

“Directe aanleiding voor de rebellie waren veranderde werkomstandigheden. De werktijden van de slaven werden langer. Voortaan moesten ze ook op zondag werken. Ondertussen werden ze mede als gevolg van de economische situatie gebrekkig gevoed.” (Van der Steen, 2011)

Hoewel de opstand niet tot een succesvolle revolutie leidde zoals op Haiti het geval was waren de tot slaaf gemaakten in staat een aantal concessies af te dwingen binnen het dehumaniserende systeem van de slavernij. Tevens is de Tula opstand een symbool van trots geworden binnen de Curacaose gemeenschap. Dat is één van de redenen dat er in die gemeenschap minder aandacht is voor 1 juli Keti Koti en meer voor 17 augustus, de herdenking van de historische Tula-opstand.

Geen Keti Koti maar “Dia di lucha pa libertat”
Bekijk de video van de launch van crowdfunding campagne voor the Black Archives. Mitchell en Levi, vrijwilliger bij the Black Archives, vertelt (vanaf minuut 19:30) over de Tula revolutie en hoe men in Curaçao hierbij stilstaa.

​De Burgemeester van Brussel is afgelopen maand op staande voet ontslagen omdat hij erop werd betrapt geld te verduisteren uit budget bedoeld voor de daklozen van de stad. Een witte rijke man van hoge stand die steelde van de allerarmsten om te geven aan zichzelf. Hoe langer ik erover nadenk, hoe meer ik geloof dat Robin Hood, als hij al bestaan heeft, waarschijnlijk een zwarte queer moslim vrouw was. Naar mijn vermoeden, God trouwens ook. Toen de corruptie in Brussel als gevolg van de eeuwige belgische administratieve rompslomp aan het licht kwam, schreef een Brusselse journalist een artikel over dit zoveelste Belgische corruptie schandaal, getiteld:  “Want to understand Belgium’s complicated politics and scandals? Let’s look at Africa”. Onze verhalen vastleggen, ons verblijf op deze continentale gronden vastleggen, is urgenter dan ooit. Als Afro-Europeaan voel ik dat steeds meer. Te vreemd voor hier, te vreemd voor thuis. Mijn ouders werden geboren in het dorpje Cyangugu, te midden van arme boerengezinnen en vochten hun weg naar de top. Ik ben een zwarte vluchteling, ik ben een zwarte vrouw. Ook dat is Afro-Nederlander zijn. Ik ben Afro-Europeaan omdat ik sinds mijn kindertijd opgroeide tussen Frankrijk, Belgie en het zuiden van Nederland. Ik leer te leven buiten de context van mijn marginalisatie en onderdrukking. Daarvoor is het vertellen van onze eigen verhalen steeds urgenter geworden. En een dak zoals The Black Archives  waaronder onze verhalen geborgenheid vinden des te meer.

 
Weet je wat het is. Mijn tranen zijn op. Mijn maag is gevuld maar mijn tranen zijn op. Mijn maag is gevuld en dat betekent dat ik niet mag klagen, maar mijn tranen zijn op.

Een gevulde maag, een lege ziel.
Ik zeg, een gevulde maag, een lege ziel.
Ik zat afgelopen week in de metro, en er kwam een zwarte vrouw op mij aflopen.
Ik zeg lopen om de grond onder haar voeten eer aan te doen, want ze strompelde.
Ze strompelde, maar ik beeldde mij in dat ze schreed.
Ik wilde mijn spiegelbeeld niet zien strompelen.
Ik wilde mijn moeder niet zien strompelen.
Buiten adem aangekomen bij mij, de anderen hadden geweigerd oogcontact met haar te maken.
Ik zeg, de anderen in de metro, hadden geweigerd oogcontact met haar te maken.
Dus aangekomen bij mij keek ze me aan en ik zag haar. De anderen niet maar ik zag haar.
Haar in een korte afro, rond gezicht. Ik beeldde mij in dat ze West-Afrikaans had moeten zijn.
Korte afro in het haar, gezicht in de rondte, ik beeldde mij in dat ze in West-Afrika had moeten zijn.
 
Ze hield haar hand op maar de mijne was allang beginnen met zoeken. Ik wist dat ik een briefje van 10 euro gevouwen had, in het ritsvakje van mijn doorzichtige tas. en doorzichtige tas in Brussel. Wie bedenkt dat zelfs? Ik dus. Een doorzichtige tas in Brussel, met een macbook pro erin en wat studieboeken.
 
Doorzichtig terwijl mijn oom vorige week aan Zuid-station overvallen werd. Door 3 jongere versies van hemzelf. Het zat hem nog steeds dwars. Dat wij elkaar, nu zijn beginnen aanvallen.
 
Een doorzichtige tas in Brussel, maar ach, hij was tenminste felroze.
Dus graaiend in dat ritsvakje van mijn doorzichtige tas, greep ik naar de 20 cent in plaats van naar de briefjes. Wetend dat ik meer te geven had.
 
Ja technisch gezien ben ik een student, maar heel praktisch gezien had ik meer te geven. Ik zeg, technisch gezien moet ook ik op mijn centen letten. Maar wat is een briefje van 10 euro nog waard in vergelijking met een nacht slapen op de koude Brusselse straat.
 
Ze nam de 20 cent aan en strompelde verder. Ik beeldde mij weeral in dat ze schreed.
Ik bleef achter, peinzend over mijn eigen gierigheid. En besefte dat ik uiteindelijk toch een goede Hollander geworden was.
Ik lachte als een Brabantse boerin met kiespijn om mijzelf. Maar wat ik werkelijk wilde doen is janken.
Even later klonk het piepen van de deuren van de metro’s weer, hetgeen mij erop wees dat we inmiddels 3 haltes verder waren gereden. Ik was bijna aangekomen op mijn eindstation.