Op 18 januari 2019 vierden wij het 100-jarige bestaan van de vereniging Ons Suriname. Op de 18e was er een besloten receptie voor leden en genodigden waarbij de vereniging een erepenning van de burgemeester van Amsterdam, Femke Halsema, ontving. Een dag later, op 19 januari 2019, organiseerden wij het 100 jaar VOS festival. Een dag vol inspirerende verhalen gedeeld over de verschillende generaties die actief zijn geweest binnen de vereniging en de Surinaamse gemeenschap in de afgelopen 100 jaar.  

Mitchell en Miguel Heilbron, tevens mede-oprichter van The Black Archives, deelden enkele bijzondere stukken die er tot nu toe gevonden zijn over de bijzondere geschiedenis van de vereniging Ons Suriname.  Michell haalde een citaat uit de publicatie 'Fri' aan die ter ere van het 50-jarige jubileum in 1969 werd uitgegeven uit van E. Waaldijk:

​"Wanneer jonge Surinamers op 1 juli, Emancipatie dag, het Surinaamse vol een bunder gedichten en gedenkboek presenteren, dan doen zij dat om het volk te herinneren, dat vrijheid, gelijkheid en menselijkheid waarden zijn die men niet kan kopen; slechts door strijd kan men die veroveren."

Boekpresentatie Hugo Kooks

Oud-voorzitter, Delano Veira, presenteerde het boek over de geschiedenis van de vereniging en een andere oud-voorzitter Hugo Kooks. Kooks kwam na de Tweede Wereldoorlog als arbeider terecht in Amsterdam. Hier kwam hij snel in contact met vakbondslieden en Surinaamse nationalisten. Zo werd hij actief bij Wie Eegie Sani, een organisatie die onder leiding van Eddy Bruma trachtte de Surinaamse taal en cultuur te verheffen en vervolgens bij vereniging Ons Suriname. Onder leiding van Hugo Kooks was vereniging Ons Suriname decennia lang een plek waar Surinamers en kameraden samen kwamen om zich in te zetten voor gezamenlijke belangen.

Tijdens de boekpresentatie werd er gereflecteerd in de rol die VOS heeft gespeeld in het stimuleren van de bewustwording van Surinamers in Nederland en de verschillende transformaties die de vereniging heeft doorgaan. In een interview met Kooks zei hij het volgende: “ik begon te leren dat het leven van een organisatie met dat van een mens vergeleken kan worden: er zijn duidelijke ups en downs in het organisatieleven. Er zijn tijden waarin de vereniging bloeide en er waren tijden dat het organisatieleven bijna stil kwam te staan.”

Dr. Philomena Essed die ook te gast was vroeg aan Veira welke factoren hebben meegespeeld die ertoe hebben geleid dat VOS 100 jaar in waardigheid verschillende rollen heeft kunnen vervullen. Een van de belangrijke elementen was het streven naar autonomie en onafhankelijkheid.  In de jaren   '80 waren er talloze Surinaamse welzijnsorganisaties in het gehele land, zei Veira. VOS is echter als een van de weinigen overgebleven omdat er toen al een visie was dat men niet afhankelijk moest zijn van overheidssubsidies zodat ze hun eigen lijn konden trekken. Daarnaast was er het besef dat het van belang is om een 'eigen thuis'  te hebben, met de aankoop van het pand in de jaren '90 werd het Hugo Olijfveld Huis inderdaad een anker voor de Surinaamse gemeenschap en de bredere samenleving in Amsterdam en Nederland. Het boek is te koop bij vereniging Ons Suriname en The Black Archives voor €15,-.

Onderneming Onderdak en de LOSON 

Een andere Surinaamse organisatie die in de jaren '70 actief was, was de Landelijke Strijd Organisatie (LOSON). Hoewel er ideologische verschillen waren tussen VOS en LOSON hadden ze gezamenlijke belangen en werd er samengewerkt. Andre Reeder en Ernestine Comvalius waren actief binnen de LOSON. Andre Reeder was tevens filmmaker en maakte de documentaire 'Onderneming Onderdak' over het spreidingsbeleid en de brandgevaarlijke waar vele Surinamers in de jaren '70 in werden geplaatst. Na een vertoning van de documentaire volgende een intergenerationeel gesprek tussen Reeder en Comvalius actieve jongeren uit de huidige generatie, Surya Nahumury en Nyanga Weder van #WelkeSporenHorenWe. Nyanga en Surya proberen met dit project (hiphop)artiesten kennis mee te geven zodat zij een positieve boodschap kunnen meegeven via hun muziek.

Tijdens het gesprek werden er bijzondere herinneringen opgehaald. Zo organiseerden de LOSON samen met VOS  een symposium over Anton de Kom i.s.m. in 1973. Hierbij werd ook het boekje 'Anton de Kom zijn strijd en zijn ideeën gepubliceerd. In 1989 organiseerden ze gezamenlijk een herdenking ter ere van wat de 90e verjaardag van Otto Huiswoud zou zijn.

Avondprogramma met Polly Levens, Akwasi en Leeroy van Zwart Licht

De avond stond in het teken van kunst en activisme. Polly Levens was in de jaren 70 en 80 bij VOS en zette zich extra in voor de positie van Surinaamse vrouwen. Ze deelde enkele reflecties op haar tijd bij de vereniging en enkele gedichten uit haar bundel.

Rapper en woordenkunstenaar Akwasi heeft in oktober 2018 zijn bundel 'Laten we het er maar niet over hebben', uitgebracht. Inmiddels is de vijfde editie al in de verkoop. Jerry Afriyie en Jessy de Abreu reciteerden hun favoriete gedichten uit de bundel waarna Akwasi zelf nog enkele gedichten deed en met het publiek in gesprek ging over zijn creatieve proces en de verhalen achter de gedichten. 

Na een korte pauze sloot Leeroy van hiphopformatie Zwart Licht aan. Ze vertelden over hun creatieve proces, de rol tussen hiphop en activisme en meer. Enkele bronnen van inspiratie van de artiesten zijn zwarte denkers en leiders zoals Marcus Garvey, Martin Luther King Jr. en Malcolm X hebben ze altijd geïnspireerd in hun werk. Zwart Licht is een van de weinige muzikale artiesten die maatschappij kritisch zijn. De avond werd feestelijk afgesloten met een Bliksem optreden met de nummers 'Schoon Schip' en 'Koningsdag'.

Door: Mitchell Esajas*

De vondst van een historische schat: The Black Archives
Deze week is het exact twee jaar geleden dat wij van de Verhalenkamer in Amsterdam-Noord verhuisden naar het pand van Vereniging Ons Suriname. Op 23 januari 2016, om precies te zijn, betraden wij dit historische pand. In een ruimte op de derde verdieping van het pand scheen ook een collectie boeken en documenten te liggen. Wat er precies lag wisten we niet, de ruimte was echter een grote chaos. Het lag vol met oude dozen en kasten die door de dikke lagen stof de indruk gaven dat ze de afgelopen decennia in de vergetelheid waren geraakt. We hadden echter dringend ruimte nodig voor onze boeken dus we maakten een deal met de vereniging: als hij hen hielpen de ruimte op te ruimen konden wij onze boeken erbij plaatsen. Terwijl we bezig waren orde in de chaos te scheppen kwamen we echter bijzondere boeken en documenten tegen. Een oude Time magazine uit 1963 met James Baldwin op de cover, programma boekjes van Keti Koti emancipatie herdenkingen uit de jaren ’50 én toen we een boek van de beroemde poet Langston Hughes met zijn handtekening vonden wisten we dat we een schat hadden gevonden. Veel van de schatten kwamen uit dozen waar de naam ‘Huiswoud’ op stond geschreven. Een deel van de collectie bleek verzameld te zijn door Hermine en Otto Huiswoud. Zo begon onze zoektocht naar de herkomst van deze archiefstukken en het uitzonderlijke verhaal van de Huiswouds.

Een zoektocht naar het verhaal van Hermine en Otto Huiswoud: vergeten zwarte revolutionairen
​
Otto Huiswoud is geboren in 1893, zijn vader heeft nog als tot slaaf gemaakte moeten werken onder het Nederlandse koloniale bewind. Otto was een nieuwsgierige jongen en belandde op zestienjarige leeftijd als matroos in de leer van een kapitein op een schip dat Nederland als eindbestemming had. Hij zou deze eindbestemming echter niet direct bereiken omdat hij in New York aan wal trad. In New York kwam hij al snel in aanraking met socialistische literatuur en mensen die politiek actief waren zoals Hubert Harrison, een Afro-Amerikaan met wortels in het Caribische eiland St. Croix die bekend kwam te staan als “the Voice of Harlem Radicalism”. Het duurde niet lang totdat Huiswoud zelf ook politiek actief werd. In 1919 was hij de enige zwarte medeoprichter van de Communist Party of America (CPUSA). De partij ontstond toen er na de Russische Revolutie een splitsing  gebeurde binnen de socialistische partij. Ook Otto actief in de African Blood Brotherhood, een militante zwarte organisatie die als doel had om de positie van Afro-Amerikanen te verbeteren. Hermina werd geboren in 1919 in Brits-Guyana en migreerde in 1919 met haar familie naar New York. Otto en Hermina ontmoetten elkaar in New York en zouden de rest van hun leven met elkaar delen. In 1922 reisde Otto als afgevaardigde namens de CPUSA naar het Vierde Wereldcongres van de Comintern in Moskou. Samen met de Jamaicaanse poet Claude McKay spande hij zich in om wat zij “the Negro Question” noemden op de agenda van de partij te krijgen. 

Zwarte communisten en “the Negro question”
Vele zwarte activisten, zoals de Huiswouds en McKay, haalden inspiratie uit de Oktoberevolutie in Rusland van 1917 en uit communistische ideologie. Communisten streefden een wereldrevolutie na waarin arbeiders de imperiale machten en het systeem van kapitalisme omver zouden werpen. Op basis van socialistische theorie stelden zwarte communisten dat “the Negro question”, de onderdrukking van mensen van Afrikaanse herkomst in de hele wereld, fundamenteel een economisch probleem was waarin zwarte mensen als een bron van goedkope arbeid werden gebruikt door de kapitalistische klasse.[1] Zo betoogde Huiswoud het volgende tijdens het congres in Moskou:
 
“Although the Negro problem as such is fundamentally an economic problem, notwithstanding, we find that this particular problem is aggravated and intensified by the friction which exists between the white and black races. It is a matter of common knowledge that prejudice as such, although born from the class prejudice that any group takes in society, notwithstanding the question of race, does play an important part. Whilst it is true that, for instance, in the United States of America the main basis of racial antagonism lies in the fact that there is competition of labor in America between black and white, nevertheless, the Negro bears a badge of slavery on him which has its origin way back in the time of his slavery. Hence you find that this particular antagonism on the part of the white workers to the black workers assumes this particular form because of this very fact.”


Although the Negro problem as such is fundamentally an economic problem, notwithstanding, we find that this particular problem is aggravated and intensified by the friction which exists between the white and black races. It is a matter of common knowledge that prejudice as such, although born from the class prejudice that any group takes in society, notwithstanding the question of race, does play an important part. Whilst it is true that, for instance, in the United States of America the main basis of racial antagonism lies in the fact that there is competition of labor in America between black and white, nevertheless, the Negro bears a badge of slavery on him which has its origin way bak in the time of his slavery. Hence you find that this particular antagonism on the part of the white workers to the black workers assumes this particular form because of this very fact.” – Huiswoud, 1922

​Het organiseren en mobiliseren van zwarte mensen in de VS en kolonies in Afrika en het Caribisch gebieden zagen ze als een essentiële stap om de wereldrevolutie tot stand te brengen. Daarnaast zagen ze solidariteit tussen zwarte en witte arbeiders als een noodzakelijk middel om te revolutie tot stand te brengen. Concurrentie tussen de arbeiders en de erfenis van slavernij dat zich uitte in vicieuze vormen racisme en discriminatie verdeelde de arbeidersklasse echter volgens zwarte communisten. Zo werden zwarte arbeiders vaak niet toegelaten tot vakbonden, kregen ze minder betaald voor het zelfde werk en was er sprake van segregatie verschillende publieke en private voorzieningen zoals scholen, bussen en zwembaden. Het racisme uitte zich in deze periode op zeer gewelddadige manier door de lynchpraktijken waarmee zwarte gemeenschappen stelselmatig geterroriseerd werden. Het was een periode waarin witte suprematie expliciete en gewelddadige vormen aan nam in de VS en waarin Europese mogendheden het grootste deel van het Afrikaanse continent, Zuid-Amerika en het Caraïbische gebied onder koloniale controle had. Het vond echter ook plaats in de vorm van subtielere vormen van racisme zoals uitsluiting op de arbeidsmarkt en de woningmarkt in het Noorden van de VS. Er was nog weinig sprake van georganiseerd verzet, verzet was immers levensgevaarlijk.

Bekijk hier een lezing van dr. Hakim Adi, auteur van het boek Pan-Africanism & Communism

Marcus Garvey en de UNIA
Hoewel vele zwarte radicalen wilden strijden voor vrijheid hun heil vonden in het communisme waren er ook andere visies, stromingen en bewegingen. De voornaamste zwarte emancipatie beweging die in dezelfde periode opkwam was de Universal Negro Improvement Association (UNIA) onder leiding van Marcus Garvey. Garvey was reeds in Jamaica begonnen maar richtte in hetzelfde jaar dat de Oktoberrevolutie plaatsvond, in 1917, een divisie in de Verenigde Staten op. Een directe aanleiding was de bloedige “East St. Louis riot” waarbij 40 zwarte Amerikanen door racistisch geweld waren omgekomen, nota bene vanwege een conflict tussen zwarte en witte arbeiders. Witte arbeiders waren bang dat zwarte arbeiders hun banen in de aluminium industrie zouden overnemen.[1] In tegenstelling tot de zwarte communisten geloofde Garvey niet dat “the Negro Question” fundamenteel een economische kwestie van klassenstrijd was waarbij solidariteit met witte arbeiders vereist was. Bij Garvey stond “race first”, als voorvechter van zwart nationalisme geloofde hij dat zwarte mensen geëmancipeerd konden worden door politieke, economische en culturele onafhankelijkheid na te streven. “Africa for  the Africans, at home and abroad” was zijn motto. Met de fameuze Black Star shipping line beoogde hij de handel tussen verschillende zwarte gemeenschappen te bevorderen en middels de krant “the Negro World” wist hij miljoenen zwarte mensen te bereiken. Garvey wordt gezien als één van de iconen van het Pan-Afrikanisme, een ideologie en beweging gebaseerd op het idee dat mensen van Afrikaanse herkomst wereldwijd gezamenlijke belangen hebben en zich daarom dienen te verenigen.


[1] Ida B Wells schreef hierover? The renowned journalist Ida B. Wells reported in The Chicago Defender that 40–150 African-American people were killed during July in the rioting in East St. Louis.[14][18] The NAACP estimated deaths at 100–200. Six thousand African-Americans were left homeless after their neighborhood was burned.  https://en.wikipedia.org/wiki/East_St._Louis_riots
​
Bekijk hier een documentaire over Marcus Garvey:

Garvey’s  UNIA heeft tot nu toe de grootste massabeweging van zwarte mensen in de geschiedenis gehad, op het hoogtepunt  had de beweging naar schatting een miljoen leden in de VS, het Caribische gebied en Europa. Wegens persoonlijke én politieke omstandigheden, waaronder felle strijd met zwarte communisten en veiligheidsdiensten, zijn Garvey en de UNIA relatief snel weer ten onder gegaan. Hij werd in 1923 veroordeeld wegens fraude en in 1927 naar Jamaica gedeporteerd. De UNIA is er nooit bovenop gekomen maar de immense ideologische invloed van Garvey is tot vandaag de dag zichtbaar geweest in de visie van zwarte emancipatiebewegingen. Zijn woorden zijn vereeuwigd in het bekende lied van Bob Marley, Redemption song: "Emancipate yourselves from mental slavery, none but ourselves can free our minds!” De zwarte ster op de Ghanese vlag is mede-geïnspireerd door de Black Star line van Garvey. Hoewel Garvey geen wereldrevolutie nastreefde zoals de zwarte communisten heeft zijn visie en beweging voor een revolutie in de geest van vele zwarte mensen gezorgd die na eeuwenlange racistische indoctrinatie leerden trots op zichzelf, hun huidskleur en hun Afrikaanse achtergrond te zijn. 

Het grote debat: Garvey vs. Huiswoud
Tijdens ons onderzoek kwamen tot de bijzondere ontdekking dat Huiswoud en Garvey elkaar kenden. Hoewel ze allebei de emancipatie van zwarte mensen nastreefden hadden ze tegengestelde visies op de manier waarop de emancipatie gerealiseerd kon worden. In 1929 bezochten Otto en Hermina in opdracht van de Comintern een aantal Caribische en Zuid-Amerikaanse landen: Trinidad, Haiti, Colombia, Suriname, Brits-Guyana én Jamaica. In Jamaica vond in dezelfde periode een congres van de UNIA, die Garvey nieuw leven in probeerde te blazen, plaats. Huiswoud zag de kans schoon om Garvey tot een publiek debat uit te dagen in het hol van de leeuw, in zijn thuisland en tijdens zijn eigen congres. Garvey accepteerde het debat. Het debat werd groots aangekondigd in de Jamaicaanse krant, the Gleaner. Huiswoud zou de volgende stelling verdedigen: “The Negro problem can only be solved by International Labour Co-Operation between White and Black Labour". Garvey stond er tegen over. In een verslag van het debat in dezelfde krant enkele dagen later, getiteld “How can the Negro problem be solved?”, stond de visie van Huiswoud en de zwarte communisten duidelijk beschreven:
​
“Mr. Huiswoud moved for the affirmative. He said that he believed that the negro problem could only be solved through international cooperation of the workers, black, white and yellow The issue meant the relationship of the black and white, living side by side, the relationship of master and slave. It was an exploitation of negroes by the white ruling class with the only one object in view the securing of super-profits. (…) The Negro problem was definitely a class problem, fundamentally a class one and not a race one, for race served to intensify the situation, and gave an impetus to the further exploitation of the negro.”

​De relevantie van het debat
Hoewel het debat tussen Garvey en Huiswoud 90 jaar geleden, in 1927, plaatsvond is het vraagstuk, “the Negro Question”, anno 2017 nog erg relevant. Wereldwijd, van het Afrikaanse continent, tot de Verenigde Staten, Europa en het Caraïbische gebied, bevindt het gros van de mensen van Afrikaanse herkomst zich aan de onderkant van de maatschappelijke ladder. Op dagelijkse basis worden mensen van Afrikaanse herkomst nog gedehumaniseerd met de moderne vorm van slavernij in Libië en de talloze Afrikanen die de dood vinden tijdens hun overtocht van het continent naar Europa als tragische dieptepunten.
Ondanks het feit dat bepaalde doelen, van zowel Huiswoud als Garvey, zijn gerealiseerd leeft het overgrote deel van de mensen van Afrikaanse herkomst onder erbarmelijke omstandigheden. Na de dekolonisatiegolf in de jaren ’50 en ’60, waarin zowel zwart nationalisme als communistische geïnspireerde emancipatiebewegingen een belangrijke rol speelden, zijn de meeste Afrikaanse en Caraïbische landen politiek onafhankelijk geworden. Economisch gezien zijn vele landen echter nog in een afhankelijke positie waarin grondstoffen worden geëxploiteerd door westerse bedrijven die grote winsten maken terwijl het gros van de bevolking er niet van profiteert. Politiek gezien zijn in de meeste Afrikaanse en Caribische landen “zwarte leiders” aan de macht, maar de oude koloniale machtsstructuren lijken ook onder hun bewind weinig verandert te zijn.  

In vele Caraïbische en Afrikaanse landen is er weliswaar een kapitaalkrachtige klasse van zwarte mensen ontstaan. In vele gevallen is er een kleine groep die  van de rijkdom geniet terwijl de massa in armoede leeft of met zeer beperkte middelen moet zien te overleden. Zo bleek uit onderzoek dat er meer dan 160,000 mensen zijn die een vermogen van meer dan $1 miljoen bezitten terwijl het bruto nationaal inkomen per hoofd nog relatief laag is en ongeveer de helft van de kinderen in de regio onder de Sahara in extreme armoede, $1.90, per dag leven.[1] [2] Het gemiddelde inkomen in ‘westerse’ landen is hoger waardoor extreme armoede minder voorkomt maar de inkomens- en vermogensongelijkheid is nog gigantisch. Volgens onderzoekers zou het 228 jaren duren om de kloof in vermogensongelijkheid tussen zwarte en witte gezinnen in de VS te dichten.[3] In the New Jim Crow beschrijft Michelle Alexander hoe, ondanks de overwinningen van de Civil Rights Movement, een aanzienlijk deel van de Afro-Amerikaanse bevolking vast zit in een “raciale onderklasse”. Ondanks het feit dat er een bovenklasse van vermogende Afro-Amerikanen is ontstaan reproduceert het systeem van massa-incarceratie, “the New Jim Crow” raciale ongelijkheid in stand.

Er zijn momenteel meer Afro-Amerikanen in de gevangenis of in de reclassering dan dat er in 1850 tot slaaf gemaakt waren en een kwart van de Afro-Amerikaanse bevolking leeft onder de armoedegrens. Hoewel de extreme vermogens- en inkomensongelijkheid in Nederland minder sterk is dan in de VS en extreme armoede nauwelijks voorkomt is er ook hier sprake van raciale ongelijkheid. Zo leeft, volgens het CBS, 12% van de Surinaamse Nederlanders en 20% van de Caraïbische Nederlanders in armoede ten opzichte van 5% van de mensen van Nederlandse origine. Over mensen van het Afrikaanse continent zijn de cijfers minder makkelijk te vinden.

Tijdens onze studiereis werden we door de gebeurtenissen in Charlottesville wederom op een gewelddadige manier herinnert dat het probleem van witte suprematie nog niet tot het verleden behoort. Integendeel, het racisme en de witte suprematie dat zo openlijk getoond werd in de tijd dat Huiswoud en Garvey leefden lijkt een comeback te hebben gemaakt. “The Negro Question” is net zo relevant als 90 jaar geleden maar wat kunnen we leren van de levens van de verschillende bewegingen die hebben gestreden? Wie had gelijk vanuit historisch perspectief, Garvey, Huiswoud of zat er in elk van hun visies een kern van waarheid? Hoe komt het dat velen van ons Garvey wel kennen maar nog nooit van Huiswoud hebben gehoord en wat is de legacy van Hermine en Otto Huiswoud in Nederland?

De komende maanden gaan wij verder met ons onderzoek naar Hermine en Otto Huiswoud. Op 27 januari zal historicus Hakim Adi een lezing geven op basis van zijn boek Pan-Africanism and Communism waarin onder meer het debat tussen Garvey en Huiswoud is belicht.  Bezoek voor meer informatie onze website www.theblackarchives.nl. 

* Een andere versie van dit artikel werd eerder gepubliceerd via IISR.  Lees hier de reactie van Sandew Hira.

Read more:

• Roundtable on Pan-Africanism and Communism by Hakim Adi
• Pan-Africanism and Communism: an Interview with Hakim Adi
• Video: Pan-Africanism and Communism: Conversation with author Hakim Adi

Op 17 januari 2018 is het precies 57 jaar geleden dat de Congolese vrijheiddstrijder Patrice Lumumba werd vermoord.  Patrice Lumumba was één van de veelbelovende antikoloniale leiders die voortkwam uit de dekolonisatie golf in de jaren '50 en '60 op het Afrikaanse continent. In 1958 richtte Lumumba de Congolese National Movement (Mouvement National Congolais; MNC) op waarmee hij vocht voor de onafhankelijkheid van Congo dat nog een Belgische kolonie was. Koning Leopold van België had de Congo tot zijn persoonlijke bezit verklaart en een van de meest gewelddadige koloniale systemen ingevoerd dat tussen 1880 en 1910 tenminste 10 miljoen Congolezen het leven had gekost. 

Lumumba werd na een intense onafhankelijkheidsstrijd, dat toen nog een Belgische kolonie was, de eerste premier van de Republiek Congo. Op 20 juni 1960 was de Belgische koning Boudewijn in Congo om de onafhankelijkheid te officieel te 'overhandigen', Lumumba had geen toestemming gekregen om te spreken. Hij onderbrak echter de toesprak van de koning en gaf zelf een legendarische en krachtige speech waarin hij zich zeer kritisch uitliet over de voormalige kolonisatoren. De speech staat bekend als de "Bloed en Vuur" speech, lees en bekijk hieronder de speech:

"Dit was ons lot gedurende tachtig jaar koloniaal regime, onze wonden zijn nog te vers en te pijnlijk om ze uit ons geheugen weg te wissen. Wij hebben dwangarbeid gekend in ruil voor lonen die veel te laag waren om voldoende te kunnen eten, ons waardig te kleden of te wonen of om onze kinderen als dierbaren te kunnen opvoeden.

Wij hebben spot, beledigingen, slagen gekend die we ‘s ochtends, ‘s middags en ‘s avonds moesten ondergaan, omdat wij 'negers' waren. Wij zijn getuige geweest van het afschuwelijke lijden van degenen die veroordeeld waren voor hun politieke standpunten of godsdienstige overtuigingen: verbannen in hun eigen land was hun lot nog slechter dan de dood." (...)
​
"Samen zullen wij sociale rechtvaardigheid vestigen en ervoor zorgen dat iedereen een rechtvaardige vergoeding voor zijn arbeid ontvangt. Wij zullen de wereld tonen wat de zwarte man kan realiseren wanneer hij in vrijheid kan werken, en wij zullen van Congo het stralend voorbeeld voor heel Afrika maken."

​Deze speech werd hem niet in dank afgenomen door de (neo)koloniale autoriteiten. Hij werd als een gevaar voor de gevestigde orde gezien. Vele Westerse entiteiten hadden, en hebben vandaag de dag nog steeds, belangen in het grondstoffen rijke Congo. Lumumba werd binnen een jaar, onder druk van neokoloniale machten, vermoord. Bekijk de documentaire "The Assissination of Patrice Lumumba":

​
De Huiswouds, Pan-Afrikanisme en Lumumba 
In de expositie Zwart en Revolutionair is te lezen dat de laatste activiteit waar Otto Huiswoud zich mee bezig hield, voor hij zelf in 1961 overleed, een actie rondom de moord op Lumumba was. Reeds in 1931 schreef Otto Huiswoud in The Negro Worker een kort artikel getiteld "The Congo Uprising" over een opstand tegen de koloniale autoriteiten. Hij schreef:

"Once again revolt is sweeping the Belgian Congo. In 1925, again in 1928 the revolt of the native masses was ruthlessly drowned in b lood by Belgian imperialism. But despite the slaughter, the terrible oppression of the native masses of the Congo has once more for ced them into revolt. (...) The Belgian imperialists are trying their best to crush the rising tide of rebellion, but the revolts of the native masses in Africa today have far greater possibilities of success than ever before."

De Huiswouds probeerden in de jaren '30 middels het krantje The Negro Worker en de International Trade Union Committee of Negro Workers (International Trade Union Committe of Negro Workers) zwarte mensen in de diaspora en in het continent te mobiliseren voor een anti-koloniale en anti-imperialistische revolutie.  In die zin waren ze onderdeel van een vroege pan-Afrikaanse beweging, een beweging die het gezamenlijke belang van mensen van Afrikaanse herkomst inzag. Vanuit de Pan-Afrikaanse visie wisten ze een netwerk op te bouwen van zwarte activisten, intellectuelen en leiders in Noord-Amerika, het Caribsich gebied, Europe en het Afrikaanse continent. Toen de dekolonisatiegold in de jaren '50 en '60 op gang kwam volgden de Huiswouds de ontwikkelingen op de voet. Zo werd er in het krantje dat er in de jaren '50 vanuit Vereniging Ons Suriname, de Koerier, onder leiding van Otto Huiswoud geschreven over de onafhankelijkheid van Ghana, Marokko en de strijd tegen apartheid in Zuid-Afrika. Hermie onderhield in deze periode nauw contact met de Afro-Amerikaanse dichter Langston Hughes. Hughes schreef een prachtig gedicht over Lumumba getiteld "Lumumba's Grave". Het gedicht is in de expositie in een werk van kunstenaar Raul Balai te lezen.

Is Pan-Afrikanisme nog relevant?
 Vanaf het begin van de 20e eeuw waren zwarte activisten wereldwijd verbonden via het Pan-Afrikanisme. Velen, zoals Hermina en Otto Huiswoud, die zich identificeerden met het Pan-Afrikanisme  sympathiseerden ook met het communisme of socialistische ideologieën. Is dit in de 21e eeuw nog relevant? Wat kunnen we van deze geschiedenis leren anno 2018 waarin de meeste Afrikaanse en Caribische landen onafhankelijkheid hebben verworven maar nog met grote economische en politieke problemen kampen? Hoe zit het met de verbinding tussen mensen uit de Afrikaanse diaspora in de Nederlandse context? Is er voldoende verbinding of is men vooral gericht op de eigen groep van herkomst? In de week van 22 januari gaan we in gesprek over Pan-Afrikanisme tijdens enkele evenementen:

• 23 januari: Runoko Rashidi over Pan-Afrikanisme en de geschiedenis van de Moren
• 27 januari: Dr. Hakim Adi, schrijver van het boek Pan-Africanism and Communism en een panel met enkele 
• 28

Op 17 januari organiseert de actiegroep Hand in Hand in België de actie "Dekoloniseer mijn stad" om de straten in het land te dekoloniseren:

"Voor Hand in Hand is er een direct verband tussen structureel racisme en kolonialisme. De eeuwenlange uitbuiting door de koloniale mogendheden heeft nog steeds nefaste gevolgen voor de machtsverhoudingen in de wereld.

De grootschalige propaganda die deze uitbuiting goedpraatte door de gekoloniseerden te ontmenselijken (vaak letterlijk door er slaven van te maken) werkt nog steeds door in allerlei racistische denkbeelden en vooroordelen over de "andere", of ze nu in het Globale Zuiden wonen of in Europa.

Deze koloniale machtsverhoudingen én denkbeelden zijn een belangrijke oorzaak van het huidige structurele racisme in onze samenleving. Ze creëren nog steeds een onderklasse van mensen die ongelijk behandeld worden omwille van hun huidskleur of afkomst. Zowel in de dagelijkse omgang als op het vlak van wonen, werken, onderwijs, enz. (...)

De propaganda voor het koloniale systeem werd onder meer ondersteund via vele koloniale standbeelden en straatnamen. Zij monopoliseren de publieke ruimte in het discours over het koloniale verleden en verheerlijken de kolonisatoren als helden.

Het is meer dan tijd om dit straatbeeld te dekoloniseren en de stemmen laten horen van mensen en organisaties met een migratie-achtergrond. Tijd om met ons allen in het reine te komen met het koloniaal verleden. En ook tijd om samen onze verantwoordelijkheid op te nemen."

• Teken hun petitie en volg de actie via hun Facebook pagina.
• Op 26 januari vind er een evenement plaats over de verkiezingen en de politieke situatie in Congo. 

On Sunday January 14th I was invited to share some of my thoughts about Martin Luther King Jr. and the anti-racism movement at the Martin Luther King Day Jr event organized by Humanity In Action based on the title of one of dr. King's books and speeches "Where do we go from here?". This is an excerpt of my (way too long) speech:
 
In the summer of 2016 I was one of the John Lewis Fellows to learn about the Civil Rights Movement in Atlanta, the place where dr. King was born and bred. Our dormitory was on a walking distance from the place where he was born, where he preached “Ebenezer Baptist Church” and where dr. King and 1000s of people from the Civil Rights Movement had marched. I bought the book during the John Lewis Fellowship when we visited the Martin Luther King memorial center in Atlanta 2 years ago but I never really had time to read it until now. I've taken some time over the past few days to read it and listen to the speech. It is fascinating fascinating to read and hear how relevant his thoughts still are, even for the situation in the Netherlands. During the Fellowship, however, we learned in practice about the relevancy of dr. Kings work and words. A few days after the start of the program there were nationwide #BlackLivesMatter demonstrations to protest the police killings of #AltonSterling and #PhilandoCastille. Together with my other fellows and thousands of other people I marched on the streets where dr. King and those active in the movement and marched 50 years earlier and I learned about another side of dr. King, especially from the black women who lead the fellowship program. 

The dr. King we all know "I have a dream"
 
People all around the world learn about dr. King as the icon of the Civil Rights Movement and non-violent resistance. Almost everyone is familiar with his legendary ‘I have a dream speech’, given during the March on Washington in 1963. The familiar story most of us learn via mainstream media goes a little bit like this: the United States, the home of the brave of the free, was built on the backs of black people who were exploited as slaves for centuries. The Southern states relied heavily on the slave economy and the profitable cotton industry in contrast to the more industrialized North. When the Civil War broke out between Northern and Southern states the abolishment of slavery was one of the key reasons. On December 6th, Abraham Lincoln signed the emancipation declaration which abolished the institution of slavery. Southern states who still relied on forced labor tried to maintain the exploitation of black people by institution legalized racial segregation through Jim Crow laws. Most of us are familiar with the shocking images of signs “whites only” reflecting the harsh daily reality which reduced people racialized as black to a form of second class citizenship. Black and white children were not allowed to go to the same schools and they were not allowed to drink from the same water fountains. Black people had to sit on the back of the bus until Rosa Parks said “Nah” and refused to stand up. She sparked the development of a mass movement. Martin Luther King Jr. became the face and leader of the nonviolent resistance movement after the illustrious Montgomery bus boycot. White extremists from the Ku Klux Klan, fuelled by white supremacist ideology, attacked and terrorized black people who dared to stand up for their rights but many ‘liberal’ white people supported the movement. During the Freedom Rides even white allies got viciously attacked and sacrificed their lives for the freedom of black people. Despite the racist violence from the KKK, racist police and white supremacist politicians, despite being verbally and physically attacked dr. King held fast on to his philosophy of nonviolent resistance. In 1963 dr. King gave his legendary I have a dream speech during the March on Washington, he lead the march on Selma leading to the historical victories of the Civil Rights Movement, legislation which abolished racial segregation and gave black people the right to vote. Martin Luther King Jr. became the icon of the movement and is still being praised all over the world. Although, dr. King, deserves much praise and recognition for his courageous and exceptional work, this simplified and “Santa clausified” version of the story of dr. King does injustice to what King actually fought and sacrificed his life for. It can even be employed to damage to the work of does who fight and work against racism today. 

An example: the Santa clausification of dr. King in de Nieuwe Kerk Amsterdam
 
This simplified reconstruction of dr. King and the Civil Rights Movement, is being reproduced all over the world by commercial enterprises, NGOs, in children’s books and in exhibitions such as the exhibition “We have a dream” in De Nieuwe Kerk in Amsterdam. Already expecting the mainstream version of the story of Martin Luther King jr. I still decided to visit the day before the Martin Luther King Day Jr. event. The exhibition is described on the website as follows:
 
“We Have a Dream is an exhibition about three world-renowned figures who profoundly influenced the course of the twentieth century: Mahatma Gandhi, Martin Luther King and Nelson Mandela. They were ordinary people who led extraordinary movements against racial discrimination and social injustice. All three became role models around the world but also drew fierce criticism and opposition. Two were assassinated because of their ideas and activism.”
​

#1 The Santa clausified King vs. The Radical King
The exhibition consists of several panels with text, images and videos of Martin Luther King Jr. and a few historical documents. Although the makers have been quite creative in using the space it confirmed my doubts and expectations. The exhibition includes all of the ingredients of the Santa clausified version of dr. King. The first ingredient is the reduction of King’s struggle to a fight against Jim Crow segregation and for integration around the “I have a dream speech”. This speech can arguably be seen as one of the best, of not the best, public speech in modern history. The rhetorical excellence combined with beautiful work way dr. King preached on the Washington Mall continue to inspire people. There is more to dr. King though. Over the past years several books and articles have been published about the evolution of King’s vision towards more radical vision. Dr. West edited a selection of speeches in the book “The Radical King” which reflect his thoughts on issue such as, white supremacy, war and capitalism. More recently, Brandon M. Terry, wrote an essay in which he stated that King has become a “mythic figure of consensus and conciliation, who sacrificed his life to defeat Jim Crow and place the United States on a path toward a “more perfect union” , whose image is even being used by conservatives. It is not a coincidence that the white supremacist in chief Trump was able to symbolically celebrate dr. King in the same week that he called Haiti and several African nations ‘shithole countries’. In the mainstream Santa clausified version of dr. King he seems be be frozen in the time period between the Montgomery bus boycott of 1955 and the legendary march on Selma in 1965. In reality, however, King’s politics and vision evolved, especially after the victories of the Civil Rights Act (1964) and the Voting Rights Act (1965). Over the past few years activists from different networks such as #BlackLivesMatter have organized events and campaigns to ‘desanitize the legacy of dr. King’. Zo startte Ferguson Action de hashtag #ReclaimMLK om de kant van King te laten zien die we vaak niet in mainstream media en educatie zien. Many of the problems dr. King fought against continue to plague not only the United States but oppressed people around the world: global economic inequality continues to keep people trapped in poverty, over the few decades the US has continued to wreak havoc around the world with its violent military might and over the pasy few years the #BlackLivesMatter movement showed the world how white supremacy continues to kill innocent and unarmed black men, women and LGTQ+ people. Ferguson Action network, an activist network which arose after the police murder of Mike Brown , stated this about reclaiming the legacy of dr. King:
 
“Our movement draws a direct line from the legacy of Dr. King. Unfortunately, Dr. King’s legacy has been clouded by efforts to soften, sanitize, and commercialize it. Impulses to remove Dr. King from the movement that elevated him must end. We resist efforts to reduce a long history marred with the blood of countless women and men into iconic images of men in suits behind pulpits.”
​
Opal Tometi, one of the co-founders of the #Black Lives Matter network, who visited Amsterdam several years a go tweeted this:

The King Philosophy: Triple Evils
 
 
If you develop an exhibition, give a talk or present the work and legacy of dr. King without mentioning (elements of) his fundamental philosophy of the triple evils you are not doing justice to what he sacrificed his life for. In the dominant narrative the story is that King solely focused on the nonviolent fight against racism whilst in reality he fought just as hard against poverty, economic inequality and the increasing militarism of the United States. Dr. King’s philosophy was based on what he called “the Triple Evils”  of Poverty, Racism and Militarism: “forms of violence that exist in a vicious cycle. They are interrelated, all-inclusive, and stand as barriers to our living in the Beloved Community. When we work to remedy one evil, we affect all evils.” King called the United States “the greatest purveyor of violence in the world today” in his controversial “Beyond Vietnam” speech in 1967 as he became more critical and aware of the relation between America’s foreign policy and war and inequality in the US.[1] In his “Where do we go from here?” speech he stated:
 
“A nation that will keep people in slavery for 244 years will "thingify" them and make them things. And therefore, they will exploit them and poor people generally economically. And a nation that will exploit economically will have to have foreign investments and everything else, and it will have to use its military might to protect them. All of these problems are tied together.”
 
In the same speech and book he argued for a basic income for all as a solution for persisting economic inequality and poverty. If you leave the exhibition “We Have a Dream”, however, without doing further research you’ll think that dr. King’s dream had come trough before he was assassinated, black people had won the right the vote and were allowed to sit in the front ánd back of the bus right?

#2 Reduce racism to white supremacist violence

A second ingredient of the Santa clausification is the reduction of racism and white supremacy to the violence of white extremists like the KKK and Jim Crow segregation in the South. Equating racism and white supremacy to these specific manifestations of these dehumanizing systems erase or play down the other more covert and subtle forms of racism. On one of the panels in the exhibition “We have a dream” the issue of racism is explained. As expected it only mentions Jim Crow segregation in the South: segregation in the busses, schools and public spaces such as parks. Not one word was written about the North suggesting that the North was free of racism and dr. King did not think about racism in the rest of the country or the rest of the world. Ta-Nehisi Coates described racism in the North in his seminal essay ‘a case for reparations”:
 
“In the North, legislatures, mayors, civic associations, banks, and citizens all colluded to pin black people into ghettos, where they were overcrowded, overcharged, and undereducated. Businesses discriminated against them, awarding them the worst jobs and the worst wages. Police brutalized them in the streets. And the notion that black lives, black bodies, and black wealth were rightful targets remained deeply rooted in the broader society.”
 
Only a week after the victory of the Civil Rights Act (1965), which gave black people the right to vote, major riots broke out in Watts, Los Angeles. More than 1000 people were left injured, 34 people died and over $3 billion worth of property in today’s money was damaged. The anger which resulted in the riots were fuelled by the cycle of poverty, institutional racism and police violence in this predominantly black area of a Northern city, Los Angeles. Although King did not condone the outbreak of riots he did not blame the people, he blamed the system which caused the anger and despair resulting in the riot. 

 The danger of this simplification of racism is that it obscures how racism manifests itself differently in different geographical locations and different time periods. And this  narrative can be misused to critical thinking about the way racism and white supremacy have continued to evolve and change just like society has evolved and change over time. This narrative is often mobilized in the Dutch context to silence and downplay institutional racism in the country of white innocence. Professor Gloria Wekker described it as follows:
 
“It encapsulates a dominant way in which the Dutch think of themselves, as being a small, but just, ethical nation; colour-blind, thus free of racism; as being inherently on the moral and ethical high ground, thus a guiding light to other folks and nations. Notwithstanding the many, daily protestations in a Dutch context that “we” are innocent, racially speaking; that racism is a feature found in the US and South Africa, not the Netherlands; that, by definition, racism is located in working-class circles, not among “our kind of middle-class people”; much remains hidden under the univocally and the pure strength of will defending innocence. I am led to suspect bad faith; innocence is not as innocent as it appears to be.”
 
One of the prime examples of white innocence is the most popular national tradition Saint Nicolas. The mythic figure who is accompanied by a black servant, which is in reality often played by white people in blackface to  reproduce racist caricatures of black people. Altough many Dutch people claim that it is just an innocent children’s holiday and people should not associate it with racism or a history of slavery and colonialism the reaction on those who critize the tradition shows that the tradition may not be as innocent as people claim. Over the past few years the civil and human rights of anti-zwart piet activists have been violated repeatedly by police, white extremist and even those who claim to be ‘open, liberal or moderate white people’. In 2011 Jerry Afriyie and Quinsy Gario were unlawfully arrested by the police just for wearing a t-shirt stating ‘Zwarte Piet Is Racisme’ at the national Saint Nicolas parade in Dordrecht. In 2014 activists of Kick Out Zwarte Piet, including myself, attempted to organize a nonviolent protest at the Saint Nicolas parade in Gouda. After the mayor ordered us to a location which would make the protest futile we decided to continue our protest in the spirit of King’s vision on civil disobedience. Around 70 people were arrested, Jerry Luther King was arrested violently by the police, many more were left traumatized. Two years later in 2016 200 people were arrested in Rotterdam, some again with violence. In 2017 three busses with transporting anti-zwart piet activist to the North of the Netherlands were dangerously blocked on the high way by white extremists after a white lady named Jenny Douwes publicly called to stop Kick Out Zwarte Piet from exercising there right of freedom of speech and peaceful assembly. After blocking the road she was praised in Dutch mainstream media as a hero and got space in time to state and explain ‘I am not a racist’. The exhbition " We have a dream"  does include a short video of scholar Philomena Essed, radio host Andrew Makkinga and anti-zwarte piet activist Jerry ' Luther King'  Afriyie (yes, that's his real name), but it fails to make a relation between racism and anti-racism in the Netherland and the rest of the exhbition. When I was there the video was shows on a screen right next to exit and but I was unable to listen to because there was no sound.  De Nieuwe Kerk charges 16,- per person, its free for kids aged until 11. so the Santa clausification and commodification of King can be quite lucrative as the institution welcomes thousands of visitors, including a lot of tourists, every week. So the exhibition is a missed opportunity to teach thousands of people not just about the Santa clausified and commercialized version of dr. King but about his radical vision which is still relevant today, also to address racism, economic inequality and militarism in the Netherlands and globally. 

​

Pictures via VICE

 #3 The problem with white moderates
 
Dr. King was well aware of the different manifestations of racism and white supremacy. In the book "Where do we go from here" King critically analysed how it evolved over time from the era of slavery in which pseudoscientific racist theories were used to legitimize the exploitation of black labor to paternalistic behaviour of white moderates who claimed that they believed in equal rights but still acted in a way that revealed that they had internalized the idea of white superiority. He devoted a whole chapter to the problem of ”racism and the white backlash”. After a decade of nonviolent struggle the Civil Rights Movement had made major victories. After several centuries of violent oppression and exploitation of black people he noticed that black people had won the battle legally but in practice the struggle still had to be continued. Whilst a number of white people had joined them in the movement and sacrificed their lives, the backlash of white supremacists grew and segregation persisted to exist. 90% of the schools were still segregated, employment opportunities were still unequal and black people continued to be trapped in poverty in the North and the South. The backlash, however, did not just come from white extremists, King noted that the lack of action of white moderates and liberals was one of the biggest problems, he wrote:
 
“Whites, it must frankly be said, are not putting in a similar mass effort to re-educate themselves out of their racial ignorance. It is an aspect of their sense of superiority that the white people of America believe they have so little to learn.” 
 
This is also the case in the Netherlands. A key example is a statement Femke Halsema – the former leader of the Green Left party - made recently in an interview about anti-racism in the Netherlands. First, she mobilized the narrative which equates racism to explicit forms of racism such as the Jim Crow laws by using segregation in the busses as an example. Second, she blamed the #MeToo campaigners and anti-zwarte piet activist for ‘exagerrating’ and misusing American concepts such as ‘white privilige:
 
“They prove themselves no service with, for example, the use of the American concept of 'white privilege'. In the Netherlands black people do not have to be in the back of the bus separately. You can not just move a discourse from a country that has had systematic oppression to here, and say to the Dutch: you are doing the same thing. That is not true, and distracts from the racism that is indeed here. If you call everything racism, you can not find the real racists anymore.”

This statement displays the ignorance some ‘white moderates and liberals’ have about the complexity of racism and the different ways it manifests itself. It also shows how the narrative of equating racism to white supremacist violence and systematic racial segregation can be mobilized to silence anti-racist activists. Femke, who probably considers herself committed to justice and equality, is one example of many white liberals who actually throw anti-racist activists under the bus by downplaying these issues in the Dutch context. Over the past few decades much research has been done proving that racism and discrimination are structural problems in different areas of Dutch society. Recent research of criminologist showed that white job applicants with a criminal record have more chances of receiving a positive reaction compared to applicants with a migrant background without a violent offense. Amnesty International criticized Dutch police as ethnic profiling continued to infringe the human rights of Dutch people with a migrant background. Although the Netherlands may not have had a formal system of segregation like the US in until the 1960s, the schools continue to be heavily segregated based on class and ‘ethnicity / race’ between so called ‘black and white schools’. And although the Netherlands did not have formal Jim Crow segregation, it was one of the major European nations involved in the trade in enslaved Africans and colonized several territories in the Americas and Asia. The first enslaved Africans in the United States arrived on a Dutch ship and New York used to be a Dutch colony, hence the name Harlem and Brooklyn. In the 1940s the Dutch fought a violent colonial war to continue its control over Indonesia and Surinam only gained independence in 1975. Most black people only migrated to the Netherlands in the 1970s and they were not welcomed with “Dutch tolerance’, documents from the archives show that certain neighbourhoods in the Netherlands were actually closed of for Surinamese people and people from Turkey and Morocco. White innocence is a myth and these kinds of statements and narratives only help to keep this “fantasy and self deception”, as dr. King would say, alive.

 Similarly to dr. King, the story of Rosa Parks is often simplified. She was not just some random lady who one day just decided to resist white supremacy by refusing to stand up for a white man to sit in the back of the bus. She was a trained activist and a member of the National Association for the Advancement of Colored People (NAACP), the organizaton that trained Rosa Parks. The Netherlands did not have a Rosa Parks, because there was no Jim Crow segregation. Yet, we did have a Ernestine Comvalius who resisted housing discrimination and was one of the people involved in the LOSON, a movement of Surinamese, who squatted building in Amsterdam Southeast, together with allies of the white squatting movement so Surinamese people and other people of color could have decent housing. We did not have a dr. King and a Civil Rights Movement but we did have several movements and leaders who resisted Dutch colonialism and racism from the early 1920s until today. This history, however, has long remained hidden and silenced because of the dominance of the ‘white innocence’ narrative which is keen to acknowledge racism in the United Stated but remains silence about similar problems within the boundaries of the Dutch nation. That is why The Black Archives developed the exhibition ‘Black & Revolutionary: the story of Hermina and Otto Huiswoud’, a story of an revolutionary activist couple who fought for liberation and equality all around the world including the US and the Netherlands. In fact, Hermina and Otto Huiswoud were in close contact with people who had laid the foundation for the “Civil Rights Movement of the 1950s to 1960s. Activists and scholars such as W.E.B. duBois was a friend of the Huiswouds. Dr. King stated:
 
“History cannot ignore W. E. B. DuBois because history has to reflect truth and Dr. DuBois was a tireless explorer and a gifted discoverer of social truths.”
 
In The Black Archives we found exceptional documents and newspaper clippings which were collected by Otto and Hermina Huiswoud about the Civil Rights Movement. As they had lived in the United Stated for a long time and actively fought against racial segregation in the country it was a matter that was very dear to them. This weekend we will put some of the documents and newspaper clippings from the archive on display and during the tours we will pay special attention to documents about the Civil Rights Movement such as the Ebony magazine from 1962 with dr. King on the cover and a newspaper article about the day dr. King visited Amsterdam in 1946. The Santa clausification of Martin Luther King Jr., however, can be used for lucrative business.

​Next blog:
 
In a next blog I will write more about the relevant issues dr. King addressed in his “Where do we go from here” speech and book and some of the lessons we can learn from it for the current anti-racism in the Netherlands. One of the things I’d argue is that we need to complicate our thinking and organizing. We can learn from “the Triple Evils philosophy of dr. King which related racism with militarism and capitalism but this was not complete. It should be expanded to the five evils to include homophobia and sexism. King also addressed the question of Black Power and the necessity of political and economic empowerment of black people and the importance of decolonizing the mind. Additionally, he stressed the importance of building coalitions with people from different backgrounds, especially whites who were prepared to sacrifice something for the greater good. Dr. King said:

"In the End, we will remember not the words of our enemies, but the silence of our friends."  

White people, stop appropriating, silencing, sanitizing and Sant clausifying black history. If you want to learn about the more truthful history of King and the Civil Rights Movement, visit The Black Archives and speak out against inequality and oppression in the spirit of King. Not just on Martin Luther King Jr. day but every day.

We give tours in The Black Archives and the exhibition Black & Revolutionary every weekend.

On November 25th 2017 the exhibition Black & Revolutionary: the story of Hermina and Otto Huiswoud opened at The Black Archives. The exhbition includes the story of the Harlem Renaissance poet, writer and playwright Langston Hughes and a book of Hughes his handwritten notes and signature. 

The poem 'Democracy'  is recited by artist Patricia Kaersenhout in the film by Wendelien van Oldenborgh Cinema Olanda Film. It reflectsthe link between Surinamese black activists and African-American activists. Hughes was a very good friend of Hermina and Otto Huiswoud, they met in Harlem New York. 

 Read the poem 'Democracy' here:
Democracy will not come
Today, this year
Nor ever
Through compromise and fear.
I have as much right
As the other fellow has
To stand
On my two feet
And own the land.
I tire so of hearing people say,
Let things take their course.
Tomorrow is another day.
I do not need my freedom when I'm dead.
I cannot live on tomorrow's bread.
Freedom
Is a strong seed
Planted
In a great need.
I live here, too.
I want freedom
Just as you.
On Friday December 22nd 2017 we will screen the Film Cinema Olanda and we will screen the film Prologue: Squat / Anti-Squat. Afterwards we will have a discussion with Wendelien van Oldenborgh, Quinsy Gario, Khadija Al Mourabit and Andre Reeder. Before the screenings we will give a tour in The Black Archives and you will have time to visit the exhibit and look at some of the books of Langston Hughes. On one of the walls you can see some artwork of Raul Balai, Raul printed some of the letters send between Langston Hughes and Hermina Huiswoud on the wall to show how long and intimate their friendship was.