This blog was originally written in Dutch and published on January 24th 2018 

The discovery of a historic treasure: The Black Archives
​
This week marks the two-year anniversary since we moved from the “Verhalenkamer” in North Amsterdam to the building of the “Ons Suriname” association (English: “Our Suriname”). To be exact, we entered this historic building on the 23rd of January 2016. In a room on the third floor of the building, we found a collection of books and documents. We did not know exactly what the documents contained, but the room was a big mess. It was full of old boxes and cabinets that, because of the thick layers of dust, gave the impression that they had fallen into oblivion in recent decades. However, we urgently needed space for our books so we made a deal with the association: If we helped them clean up the space, we could place our books alongside their documents. However, while we were busy bringing order to the chaos, we came across extraordinary books and documents. A Time magazine from 1963 with James Baldwin on the cover, program booklets by Keti Koti, emancipation commemorations from the 50's and when we found a book by the famous poet Langston Hughes with his signature, we realized we had stumbled upon a treasure. Many of the treasures came from boxes with the name 'Huiswoud' written on them. Part of the collection appeared to have been collected by Hermine and Otto Huiswoud. This is how our search for the origin of these archival documents and the extraordinary story of the Huiswouds began.

A search for the story of Hermine and Otto Huiswoud: Forgotten black revolutionaries

Otto Huiswoud was born in 1893. His father had worked as an enslaved person under the Dutch colonial rule. Otto was a curious boy and, at the age of sixteen, he ended up as a student of a captain on a ship that had the Netherlands as its final destination. However, he would not reach this final destination immediately because he would first come ashore in New York. In New York, he soon came into contact with socialist literature and people who were politically active like Hubert Harrison, an African American with roots in the Caribbean island of St. Croix who came to be known as "the Voice of Harlem Radicalism”. It did not take long before Huiswoud himself became politically active. In 1919 he was the only black co-founder of the Communist Party of America (CPUSA). The party was founded shortly after the Russian Revolution, when the socialist party split up. Otto was also active in the African Blood Brotherhood, a black militant organization that aimed to improve the position of African Americans. Hermina Huiswoud was born in British Guiana in 1905 and migrated with her family to New York in 1919. Otto and Hermina met in New York and would spend the rest of their lives together. In 1922 Otto travelled as a delegate on behalf of the CPUSA to the Fourth World Congress of the Comintern in Moscow. Together with the Jamaican poet Claude McKay, he worked to get what they called the “Negro Question" on the party's agenda.

Black communists and “the Negro question”
Many black activists, such as the Huiswouds and McKay, drew inspiration from communist ideology and the October Revolution in Russia of 1917. Communists pursued a world revolution in which workers would overthrow the imperial powers and the system of capitalism. Based on socialist theory, black communists argued that "the Negro question"- the oppression of people of African origin around the world - was fundamentally an economic problem in which black people were used as a source of cheap labor by the capitalist class. [1]  For example, Huiswoud argued at the congress in Moscow:
 
“Although the Negro problem as such is fundamentally an economic problem, notwithstanding, we find that this particular problem is aggravated and intensified by the friction which exists between the white and black races. It is a matter of common knowledge that prejudice as such, although born from the class prejudice that any group takes in society, notwithstanding the question of race, does play an important part. Whilst it is true that, for instance, in the United States of America the main basis of racial antagonism lies in the fact that there is competition of labor in America between black and white, nevertheless, the Negro bears a badge of slavery on him which has its origin way back in the time of his slavery. Hence you find that this particular antagonism on the part of the white workers to the black workers assumes this particular form because of this very fact.”


Although the Negro problem as such is fundamentally an economic problem, notwithstanding, we find that this particular problem is aggravated and intensified by the friction which exists between the white and black races. It is a matter of common knowledge that prejudice as such, although born from the class prejudice that any group takes in society, notwithstanding the question of race, does play an important part. Whilst it is true that, for instance, in the United States of America the main basis of racial antagonism lies in the fact that there is competition of labor in America between black and white, nevertheless, the Negro bears a badge of slavery on him which has its origin way back in the time of his slavery. Hence you find that this particular antagonism on the part of the white workers to the black workers assumes this particular form because of this very fact.” – Huiswoud, 1922
​

​They saw organizing and mobilizing black people in the U.S. and colonies in Africa and the Caribbean as an essential step to bringing about the world revolution. In addition, they saw solidarity between black and white workers as a necessary means for orchestrating this revolution. However, competition between workers and the legacy of slavery that spread into vicious forms of racism and discrimination divided the working class according to black communists. For example, black workers were often not admitted to unions, were paid less for the same work and there was segregation of various public and private facilities such as schools, buses and swimming pools. During this period, racism was violent and manifested itself in the lynching practices that systematically terrorized black communities. It was a period during which white supremacy took explicit and violent forms in the US and European powers had most of the African continent, South America and the Caribbean under colonial control. A more subtle form of racism was also present in the North of the US. Practices such as exclusion in the labor market and the housing market were widespread. There was little organized resistance. After all, resistance was dangerous.

Watch this lecture by Dr. Hakim Adi, author of the book Pan-Africanism & Communism

Click here to edit.

Marcus Garvey and de UNIA

Although many black radicals who wanted to fight for freedom found their salvation in communism, there were also other ideas and movements. The most prominent black emancipation movement that emerged in the same period was the Universal Negro Improvement Association (UNIA) led by Marcus Garvey. Garvey had already started in Jamaica but founded a division in the United States in the same year that the October Revolution took place in 1917. A direct cause was the bloody "East St. Louis riot" in which 40 black Americans were killed by racist violence caused by a conflict between black and white workers. White workers were afraid that black workers would take over their jobs in the aluminum industry. [1]  Unlike the black communists, Garvey did not believe that "the Negro Question" was fundamentally an economic issue of class struggle that required solidarity with white workers. Garvey held the idea of “race first”. As an advocate of black nationalism, he believed that black people could be emancipated by pursuing political, economic and cultural independence. “Africa for the Africans, at home and abroad” was his motto. With the famous Black Star shipping line, he aimed to promote trade between different black communities and through the newspaper "the Negro World" he managed to reach millions of black people. Garvey is seen as one of the icons of Pan-Africanism, an ideology and movement based on the idea that people of African origin have common interests worldwide and therefore need to unite.

Watch a documentary about Marcus Garvey here:
​

Garvey's UNIA has had the largest mass movement of black people in history so far, at its peak the movement had an estimated one million members in the US, Caribbean and Europe. Because of personal and political circumstances, including fierce battles with black communists and security services, the influence of Garvey and the UNIA declined relatively quickly. He was convicted of fraud in 1923 and deported to Jamaica in 1927. The UNIA never recovered, but Garvey's immense ideological influence has been evident in the vision of black emancipation movements to this day. His words are immortalized in Bob Marley's famous song, Redemption song:"Emancipate yourselves from mental slavery, none but ourselves can free our minds!” The black star on the Ghanaian flag is co-inspired by Garvey's Black Star line. Although Garvey did not pursue a world revolution like the black communists, his vision and movement revolutionized the minds of many black people who, after centuries of racist indoctrination, learned to be proud of themselves, their skin color and their African background.

The big debate: Garvey vs. Huiswoud

During our research we came to the extraordinary discovery that Huiswoud and Garvey knew each other. Although they both pursued the emancipation of black people, they had opposing views on how emancipation could be realized. In 1929 Otto and Hermina visited a number of Caribbean and South American countries on behalf of the Comintern: Trinidad, Haiti, Colombia, Suriname, British Guiana and Jamaica. In Jamaica, a UNIA congress, which Garvey tried to revive, took place during the same period. Huiswoud saw this as an opportunity to challenge Garvey to a public debate in the lion's den: In Garvey’s homeland and during his own congress. Garvey accepted the debate. The debate was announced in the Jamaican newspaper “the Gleaner”. Huiswoud would defend the following statement: "The Negro problem can only be solved by International Labor Co-Operation between White and Black Labor". Garvey was against it. In an account of the debate in the same newspaper a few days later, entitled "How can the Negro problem be solved?", the vision of Huiswoud and the black communists was clearly described:
​
“Mr. Huiswoud moved for the affirmative. He said that he believed that the negro problem could only be solved through international cooperation of the workers, black, white and yellow the issue meant the relationship of the black and white, living side by side, the relationship of master and slave. It was an exploitation of negroes by the white ruling class with the only one object in view the securing of super-profits. (…) The Negro problem was definitely a class problem, fundamentally a class one and not a race one, for race served to intensify the situation, and gave an impetus to the further exploitation of the negro.”

​Garvey, on the other hand, defended his position that black people should not only focus on labor but also to raise capital so that their own empire could start. Garvey won the debate, but according to archival documents, Huiswoud managed to win over a number of people. He returned a year later, in 1930, to meet black workers but was seen by the authorities as a "communist agitator" and was heavily opposed. In 2018, we aim to investigate this debate and the various movements in the black radical tradition.

Relevance of the debate

Although the debate between Garvey and Huiswoud took place 90 years ago (1927), the issue of "the Negro Question" is still very relevant in 2017. Worldwide, from the African continent, to the United States, Europe and the Caribbean, the majority of people of African origin are at the bottom of the social ladder. On a daily basis, people of African origin are still being dehumanized with the modern form of slavery in Libya and the countless Africans who die during their crossing from the continent to Europe as tragic lows. Despite the fact that certain goals, from both Huiswoud and Garvey, have been achieved, the vast majority of people of African origin live in appalling conditions. After the wave of decolonization in the 1950s and 1960s, in which both black nationalism and communist-inspired emancipation movements played an important role, most African and Caribbean countries became politically independent. Economically, however, many countries are still in a dependent position where raw materials are exploited by western companies that make large profits while the majority of the population does not benefit from them. Politically, in most African and Caribbean countries, "black leaders" are in power, but the old colonial power structures seem to have remained unchanged under their rule.

In many Caribbean and African countries, a powerful class of black people has emerged. In many cases, there is a small group that enjoys the wealth while the masses live in poverty or have to die with very limited resources. For example, research showed that there are more than 160,000 people who own assets of more than $1 million while gross national income per capita is still relatively low and about half of the children in the sub-Saharan region live on $1.90 a day. [1] [2] The average income in 'Western' countries is higher, which reduces extreme poverty, but income and wealth inequality is still huge. Researchers say it would take 228 years  to close the wealth disparity between black and white families in the US. [3]  In the New Jim Crow, Michelle Alexander describes how, despite the accomplishments of the Civil Rights Movement, a significant portion of the African American population is stuck in a "racial underclass". Despite the fact that an upper class of wealthy African Americans has emerged, the system of mass incarceration, "the New Jim Crow" perpetuates racial inequality.
There are currently more African Americans in prison or probation than there were enslaved in 1850, and a quarter of the African American population lives below the poverty line. Although the extreme wealth and income inequality in the Netherlands is less severe than in the US and extreme poverty is rare, there is also racial inequality here. According to CBS,12% of Surinamese Dutch and 20% of Caribbean Dutch people live in poverty compared to 5% of people of Dutch origin. The figures are harder to find about people from the African continent.

During our study trip, the events in Charlottesville once again reminded us in a violent way that the problem of white supremacy is not yet a thing of the past. On the contrary, the racism and white supremacy that was so openly displayed in the days when Huiswoud and Garvey were alive seems to have made a comeback. "The Negro Question" is as relevant as it was 90 years ago, but what can we learn from the lives of the various movements that have fought? Who was right from a historical perspective, Garvey, Huiswoud or was there in each of their visions a kernel of truth? How is it that many of us know Garvey but have never heard of Huiswoud and

Ernestine Comvalius (65) is directrice van het Bijlmer Parktheater, maar zij is ook een is een activiste van het eerste uur. Zij was in de jaren ’70-’90 actief bij de organisatie Landelijk Overleg van Surinaamse Organisaties in Nederland (LOSON). In 1988 zetten zij een petitie op en later voerden zij een vreedzaam protest voor eerherstel voor Anton de Kom (22 februari 1898 - 29 april 1945). 32 jaar later wordt er op zijn verjaardag, 22 februari 2020, een evenement bij The Black Archive ter gedachtenis aan Anton de Kom waarbij een nieuwe editie van zijn boek ‘Wij Slaven van Suriname’ wordt gepresenteerd.

Tekst: Leonie Nuaku & Tyneisha van Veltum (stagiaires mediaredactie)

Anton de Kom was een verzetsstrijder, schrijver en nationalist. Ernestine Comvalius leerde zijn werk kennen door zelf op onderzoek uit te gaan. Toen ze  op de middelbare school zat leerde zij niets over de verzetsstrijder. Zij zegt hierover; ‘’Ik wilde eens een keer een spreekbeurt houden over mijn land Suriname en over de taal; Sranantongo. Ik kan mij herinneren dat de leraar spottend lachte en zei ‘dat is toch geen taal, dat is toch taki taki.’ Dat zijn de dingen die ik me kan herinneren. Zo’n geschiedenisleraar beseft niet dat hij iets in jou plant. Bij de één is het een gevoel van minderwaardigheid. In mijn geval was het een gevoel van ‘hier kom ik tegen in opstand, dit neem ik niet zomaar aan.’

Door in de jaren 80 zelf op onderzoek uit te gaan leerde zij meer over De Kom. Comvalius ging samen met andere leden van de LOSON naar het IISG (Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis). ‘’We zaten daar in onze vrije tijd kranten door te nemen van de tijd dat Anton nog leefde. Alles wat wij vonden gingen we lezen. Wij hadden werkgroep gesprekken waar wij deze informatie bespraken met elkaar.’’
Doordat De Kom naast zijn strijd tegen het kolonialisme in Suriname ook in Nederland heeft gestreden tegen de nazi’s en tegen fascisme is hij voor Ernestine een voorbeeld, ‘’maar hij is vooral een verbinder omdat hij Suriname en Nederland verbond met elkaar. Hij is hier gestorven voor de vrijheid van dit land.”

Over de petitie

In 1973 werd de LOSON opgericht, in de jaren 80 hebben zij de naam veranderd naar Surinaamse Arbeiders en Werkers Organisatie (SAWO). Zij besloten in 1988 een petitie op te zetten om eerherstel op te eisen voor De Kom. Samen met o.a. Roy Wijks zat ze in een commissie die een motie indiende om een plein naar Anton de Kom te vernoemen. Over de petitie zei Comvalius het volgende;

‘’In de vergadering kan het zijn dat wij dachten; wij moeten een statement maken. Anton de Kom moet zijn eerherstel krijgen. En een petitie was een goede manier om ook aandacht van de pers te krijgen want we hadden toen geen internet en sociale media. Je was afhankelijk van de radio en kranten dus je moest manieren vinden om gezien te worden.’’

Het resultaat van de petitie was veelbelovend. Anton de Kom werd bekender en er werd een plein naar hem vernoemd in Amsterdam Zuidoost bij het huidige station Bullewijk. Het doel was echter nog niet behaald, er was immers nog geen officieel eerherstel voor De Kom gekomen. Het onrecht wat hem is aangedaan als Surinamer in zijn eigen land, dat moet nog rechtgezet worden.

Verbannen uit eigen land
In de jaren ‘30 was Nederland nog de koloniale heerser over Suriname. De Kom werd door de geheime dienst in de gaten gehouden vanwege zijn connecties met communistische bewegingen in Nederland. Toen hij in het begin van de jaren ’30 weer naar Suriname vertrok werd het hem dan ook moeilijk gemaakt om openbare vergaderingen en lezingen organiseren. De koloniale autoriteiten zagen hem als ‘staatsgevaarlijk’. Daarom richtte hij op zijn erf een adviesbureau op waar arbeiders terecht konden voor advies over hun problemen. Over hoe ze keihard moesten werken of zelfs mishandeld werden. De Kom luisterde naar hen en bracht hun klachten over naar het gouvernement.

De aanhang van De Kom groeide, dit werd als een gevaar gezien door  de koloniale heersers. Na enige tijd werd Anton gearresteerd en vastgezet in Fort Zeelandia. Aanhangers  van Anton protesteerden massaal om zijn vrijlating op te eisen. Op dinsdag 7 februari 1933 – ‘zwarte dinsdag’ liep een protest uit de hand toen de gouverneur de opdracht gaf om in te grijpen. De politie schoot met scherp op de massa, hierbij kwamen twee mensen om en raakten tientallen mensen gewond. De Kom werd gehaast gedeporteerd naar Nederland. Hij werd verbannen uit zijn eigen land.

‘’Zoals de Nederlandse regering spijt moet betuigen voor slavernij, moeten zij spijt betuigen voor wat zij hebben gedaan tegen Anton. Zij zijn ervoor verantwoordelijk. Hij was weggestuurd als opruier terwijl hij opkwam voor zijn volk. Eerherstel voor Anton de Kom is nog steeds nodig’’ zei Ernestine Comvalius.

In Nederland sloot De Kom zich tijdens de Tweede Wereldoorlog aan bij het verzet. Dat eerherstel is er maar er is nog een lange weg te gaan. ‘’In Suriname is er geen eerherstel. We hebben acties gevoerd, we hebben er aandacht voor gevraagd en wij zijn naar het kabinet geweest maar het eerherstel is er nog steeds niet. Nederland vindt het verschrikkelijk moeilijk om alle wandaden die ze hebben gepleegd te onderkennen.’’

​Activisme
Comvalius ziet zichzelf niet meer als een activist. Zij doet het binnen haar werk in de culturele sector en respecteert het activisme als geen ander omdat zij daar vandaan komt. Ze zei hierover: ‘’zonder activisme wordt de wereld niet opgeschud. Komen de onrechtvaardigheden onvoldoende aan het licht en worden wij niet wakker gehouden. Dus wij hebben elkaar nodig maar ik ben nu in een andere fase en zit ook op een andere stoel.’’

In de volgende blog over ‘Verborgen Geschiedenis’ schrijven we over het interview met Roy Wijks, die ook actief was binnen de LOSON, het boek “Anton de Kom: Zijn Strijd en Ideeën” en het Anton de Kom monument! Op zaterdag 22 februari 2020 organiseert The Black Archives i.s.m. vereniging Ons Suriname 'Memre Anton de Kom, Herdenk Anton de Kom' en wordt de nieuwe editie van zijn boek 'Wij Slaven van Suriname' gepresenteerd!

Februari 2018 is in de VS Black History Month, een maand waarin er extra aandacht wordt gegeven aan de geschiedenis van mensen uit de Afrikaanse diaspora. Dit begon ooit als initiatief van Carter G. Woodson omdat er volgens hem en vele andere Afro-Amerikanen te weinig aandacht werd gegeven aan de historische prestaties en beschaving van mensen uit de Afrikaanse diaspora in de onderwijssysteem en de samenleving in het algemeen. In februari 2018 is er, niet alleen in de VS, zwarte geschiedenis geschreven, het leek wel een feestmaand voor mensen die van zwarte cultuur, literatuur en geschiedenis houden. De lancering van het boek 'Zwart', de film Black Panther en The Black Archives organiseerde 'De Verzwegen Geschiedenis van Anton de Kom'. Op verschillende gebieden zijn er barrières van witheid doorbroken door verhalen te vertellen waarin zwarte helden en de ervaring van zwarte mensen centraal staan.

​Zwart
Er wordt de hele maand al geschiedenis geschreven. Op 1 februari 2018 werd het boek 'Zwart' gelanceerd. Het eerste boek over en door mensen mensen van het Afrikaanse continent in de Nederlandse en Vlaamse context. In de Dipsaus Podcast gingen een aantal schrijvers die een bijdrage hebben geleverd aan het boek met elkaar in gesprek over zwart zijn in de Nederlandse en Vlaamse context. Een zeer inspirerend en leerzaam gesprek waarin, zoals Helene Christelle het noemde: "de fluïditeit van zwarte, Afrikaanse en Afropese identiteit en cultuur" wordt gedeeld en de verschillende perspectieven en ervaring die er zelfs binnen de continentale Diaspora zijn. 

​Zwarte cultuur en identiteit worden vaak, ook in onze eigen (anti-racisme) bewegingen, als een helder omlijnde identiteit of gemeenschap gezien, geclaimd en gepresenteerd ten opzichte van witheid terwijl deze lijnen en grenzen in werkelijkheid veel diffuser zijn. Binnen zwarte gemeenschappen is er een behoefte aan emancipatie, onderlingen verbinding  en solidariteit , daarmee is er ook het risico dat we 'zwart zijn' essentialiseren door de diversiteit binnen de Afrikaanse diaspora uit te wissen. Zeker in de Nederlandse context zie je dat de ervaring van mensen uit continentaal Afrika hierdoor vaker op de achtergrond verdwijnt terwijl de narratieven en ervaringen van zwarte mensen uit de Afro-Caribische diaspora, uit de voormalige kolonies domineert. “Zwart-zijn wordt in de Lage Landen door een Caribische of Afro-Amerikaanse bril bekeken, maar de lokale, zwart-Afrikaanse ervaring is onzichtbaar” zei Ebisse Rouw, een van de redacteurs van het boek. Daarom is er geschiedenis geschreven door voor het eerst een boek te publiceren waarin de visie en ervaringen van mensen van het continent centraal staan.

Koloniale helden
De afgelopen maanden is er ook - weer -  discussie geweest over koloniale straatnamen en beelden. Zo zijn er mensen die in Urk de straten in een buurt willen laten vernoemen naar koloniale 'zeehelden'. “Wij vinden het belangrijk om de zeehelden te blijven eren”, zei wethouder Gerrit Post van Hart uit het dorpje Urk. Hiermee refereerde hij onder meer aan Michiel de Ruyter en Jan Pieterszoon Coen. Deze figuren worden door vele witte Nederlanders gezien als 'helden' Dezelfde 'helden' worden echter door velen die met een dekoloniale blik naar de geschiedenis kijken gezien als misdadigers. De 'zeeheld' Coen liet immers 15.000 Bandanezen vermoorden tijdens zijn koloniale expedities. Onlangs besloot een Amsterdamse school vernoemd naar J.P Coen   zich al te ontdoen van deze naam. Mede door acties van De Grauwe Eeuw is er al enkele jaren discussie over koloniale straatnamen en beelden. Dit is echter geen nieuwe discussie. 

Op 25 februari jl. herdachten we een zwarte held, anti-koloniaal verzetsstrijder Anton de Kom. Hij schreef in zijn boek "Wij Slaven van Suriname" in 1934 al over de verheerlijking van koloniale helden in de kolonie Suriname en het gebrek aan onderwijs over de echte helden die in verzet kwamen tegen kolonialisme en slavernij:

Geen beter middel om het minderwaardigheidsgevoel bij een ras aan te kweken, dan dit geschiedenisonderwijs waarbij uitsluitend de zonen van een ander volk worden genoemd en geprezen. Het heeft vrij lang geduurd voor ik mijzelf geheel van die obsessie bevrijd had, dat een n*g*r altijd en onvoorwaardelijk de mindere zijn moest van iedere 'blanke''' . (...)

Wanneer wij […] op school les in de Vaderlandse Geschiedenis kregen, dan was dat natuurlijk de geschiedenis der blanke krijgslieden. Voor de klas stonden de eerwaarde Tilburgse broeders en zij onderwezen ons in de heldendaden van Piet Hein  en van De Ruiter,  Tromp  in de Evertsen  en Banckert.’ (...) ‘Wij, die de namen van de opstandelingen Boni,  Baron  en Joli Coeur  tevergeefs in onze geschiedenisboekjes zochten, beijverden ons om vlug en nauwgezet voor het examen de namen en jaartallen op te dreunen der Nederlandse gouverneurs, onder wier bewind men onze vaders als slaven ingevoerd heeft.’
​

Anti-koloniale helden
​Anton de Kom zou op 22 februari 2018 jarig zijn, in 1945 kwam hij echter om nadat hij zich had aangesloten bij het verzet tegen de nazi's en NSB'ers. Het werk en de woorden van anti-koloniale denkers uit de jaren '30 zoals de Kom  zijn vandaag de dag nog steeds relevant. Ze waren zij zich toen al bewust van de impact dat onderwijs op de geesten van mensen kan hebben. Anton de Kom werd vanwege zijn antikoloniale in 1933 uit Suriname gedeporteerd. In Nederland ontmoette hij een andere Surinaamse anti-koloniale activist Otto Huiswoud, samen reisden ze naar een bijeenkomst van de Anti-Imperiale Liga in Parijs.  Ook Otto Huiswoud was zich hiervan bewust. In de Koerier, het blad dat de vereniging Ons Suriname onder zijn redactie, in de jaren '50 uitgaf stond het volgende geschreven: 

"Het kernpunt hier is het feit, dat de koloniale machten het onderwijs ondergeschikt maken aan hun belangen. De koloniale heersers hebben behoefte aan inheemse intellectuelen, Soms, en in het bijzonder nu, ten gevolge van de huidige internationale ontwikkeling, is het moeilijk het oude koloniale regiem zonder meer te handhaven. Men gaat er dan toe over het regiem in een ander kleed te hullen en verzekert zich van de diensten van enkelingen uit het onderworpen volk. Omdat zij liever niet direct in kontakt komen met het volk, richten zij marionet regeringen op, lokale legertjes, etc. en waar zij kunnen, maken zij gebruik van intellectuelen, die volledig onverschillig staan tegenover de nationale onafhankelijkheid en vaak ook de culturele banden met hun volk verbroken hebben. Ook gebruiken de kolonialisten inheemsen voor het administratieve werk. In sommige koloniën hebben zij een heel legertje advocaten, die in vele gevallen gebruikt worden hun belangen te beschermen. 

De koloniale opvoeding is niet beperkt tot deze doelstellingen. De opvoeding is direct gericht tegen de geschiedenis van het volk, historische feiten worden vervalst, de geschiedenis van het volk wordt geheel verdrongen door die van het moederland, of zij wordt domweg "verdonkermaand". Nationale helden worden misdadigers en terroristen, terwijl de kolonialisten gepresenteerd worden als vaderlijke, menslievende, hoger ontwikkelden en soms zelfs tot nationale helden van het gekoloniseerde volk worden verheven."

De anti-koloniale activisten en denkers zagen overigens niet alleen de onderdrukking in de kolonies maar ook het aankomende gevaar van het fascisme in de jaren '20. Zo schreven en vochten ze actief tegen het fascisme in de jaren '30 en '40. Zowel Hermina als Otto Huiswoud schreven artikelen over het gevaar van Hitler en het opkomende fascisme in Duitsland. Anton de Kom sloot zich aan bij het verzet tegen de nazi's tijdens de Tweede Wereldoorlog en kwam om in een concentratiekamp. Historicus Karwan Fatah-Black merkte tijdens het event over Anton de Kom scherp op dat er een parallel getrokken kan worden tussen de fascistische beweging en fascistische elementen in de hedendaagse politiek zoals Forum voor Democratie. Zo propageerden fascisten en nazi's onverhuld over genetisch superieurse rassentheoriëen en probeerden ze in de jaren '20 progressieve vooruitgang terug te dringen zonder te weten wat voor desastreuze gevolgen dat zou hebben en hebben we vandaag de dag een partij in het Nederlandse parlement waarbij de partijleider spreekt over 'homeopathische verdunning van het Nederlandse volk' en de intelligentie van zwarte mensen in twijfel trekt op basis van vermeende raciale of culturele verschillen.
​

​Black Panther(s)

Het gebrek aan zwarte helden in kinderboeken en het onderwijssysteem geld ook voor andere media zoals films. Half februari ging de nieuwe Marvel film, Black Panther, in première, een van de eerste superhelden films waarin de cast voornamelijk uit zwarte mensen bestaat. De film heeft nu al het record verbroken van best bezochte Marvel film in het openingsweekend en het was zelfs de afgelopen weken in Nederland de best bezochte film. De film is niet alleen vanwege de recordbrekende bezoekersaantallen een kaskraker, het lijkt een cultureel fenomeen te worden omdat het breekt met het probleem dat Anton de Kom in de jaren ' 30 en Huiswoud in de jaren ' 50 al bekritiseerden. In het onderwijssysteem, én in populaire films, waren de helden bijna altijd wit, zelfs als ze in werkelijkheid koloniale misdadigers waren. 

Black Panther biedt ook voer voor discussies die, zoals Chadwick Boseman (T'Challa) in een interview bij de Breakfast Club zei, alleen gevoerd kan worden tussen mensen uit de Afrikaanse diaspora en het continent. Het is een verhaal over de woede en pijn dat voortkomt uit de ontworteling die vele mensen uit de Afrikaanse diaspora met  een slavernijgeschiedenis met zich meedragen en de zoektocht naar hun Afrikaanse wortels ten opzichte van mensen van het continent die nog stevig geworteld zijn in taal, culturen en tradities. Ook biedt de film voer voor discussie over strategieën van verzet tegen onderdrukking en (neo)kolonialisme.  Zo is het onmiskenbaar dat de film revolutionair genoemd kan worden in termen van de representatie van zwarte mensen in de film. Over de (politieke) boodschap van de film valt echter veel te discussiëren. ​​Want was het wel zo heldhaftig dat  T'Challa ervoor koos om samen te werken met een CIA-agent om zijn neef Kilmonger, die onderdrukte volkeren wilde bewapenen, te vermoorden? De CIA (en de FBI) hebben een centrale rol gespeeld in de repressie van zwarte revolutionairen zoals de Congolese vrijheidsstrijder Patrice Lumumba, de echte Black Panthers. Ook Otto en Hermina Huiswoud werden op de voet gevolgd door de inlichtingendiensten. En wat te denken van Wakanda, een fictief land dat beschikt over de meest ontwikkelde technologische middelen ter wereld maar deze geheim houdt terwijl andere Afrikanen tot slaaf werden gemaakt en onderdrukt door de colonizers. Deze vragen verdienen een andere blog én discussie. De kritiek op de film toont aan dat het op het gebied van esthetiek en representatie revolutionair is maar inhoudelijk ver stond van de ideeën van echte zwarte revolutionairen.

Maar het feit dat zwarte mensen na het zien van een Hollywood film deze discussie kunnen voeren is al historisch te noemen. Zwarte kinderen hoeven anno 2018 gelukkig niet alleen meer te leren en lezen over J.P. Coen en Michiel de Ruyter als zogenaamde helden uit het verleden en witte superhelden uit een fictief land. Ze kunnen zich nu spiegelen aan de fictieve superhelden uit Black Panther én leren van helden die in het echt verzet hebben gepleegd zoals Hermina en Otto Huiswoud, Anton de Kom, de Black Panthers en vele anderen wiens verhalen in The Black Archives terug te vinden zijn.

De expositie Zwart en Revolutionair over Hermina en Otto Huiswoud zou tot 25 februari blijven staan. Het wordt wegens succes verlengd tot begin juli 2018! De expo gaat twee weekenden dicht voor onderhoudswerkzaamheden, vanaf 16 maart 2018 is het weer open en starten wij weer met rondleidingen. Check in de tussentijd deze artikelen over en van Anton de Kom en een prachtige documentaire over de Black Panther Party of Self-Defense:

• Over deze Surinaamse held hebben we het te weinig in Nederland door Karin Amatmoekrim
• Documentaire: Black Panthers For Self-Defense - Vanguard of The Revolution
• Anton de Kom: “Starvation, misery and terror in Dutch Guyana”, June 1934