Op de internationale vrouwendag werd mevr. Norine-Antoinette Baarn (87) door de loco-burgemeester van Amsterdam Simone Kukenheim gehuldigd met een Andreaspenning voor haar jarenlange inzet voor de Volkshogeschool NAKS. NAKS staat voor Na Afrikan Kulturu fu Sranan, het is een van de oudste organisaties die de het culturele bewustzijn van Afro-Surinamers zowel in Suriname als in Nederland probeert te bevorderen. Mevr. Baarn heeft zich de afgelopen decennia onvermoeibaar ingezet voor deze organisatie en andere organisaties. Hiermee heeft ze een belangrijke bijdrage geleverd aan de Surinaamse gemeenschap en in het bijzonder de positie van Afro-Surinaamse vrouwen in Nederland. Lees de speech van de loco-burgemeester Kukenheim hieronder. Na de huldiging namens de gemeente werd mevr. Baarn ook door de gemeenschap gehuldigd. Verschillende mensen van de groep NAKS, een andere culturele vereniging Mofina en oud-leden van vereniging Ons Suriname zoals mevr. Polly Levens spraken mooie woorden. Daarnaast werd er gezongen en kreeg mevr. Baarn middels een spiritueel ritueel de 'grani' - erkenning en waardering - van alle aanwezigen. Bepaalde aspecten van de Afro-Surinaamse cultuur en traditie zoals Winti is erg lang een taboe geweest omdat het in de koloniale periode als 'afgoderij' werd gezien. NAKS heeft daarom een belangrijke rol gespeeld in de emancipatie van de Afro-Surinaamse taal en cultuur. Mevr. Baarn is echter ook op andere vlakken actief geweest, zo heeft ze een opleiding kinderverzorgster gevolgd en werkte ze bij stichting Bouw Een Surinaams Tehuis (BEST). Stichting BEST was een welzijnsstichting gekoppeld aan vereniging Ons Suriname die verschillende welzijnsactiviteiten organiseerde voor Surinamers in de jaren '80. In The Black Archives vonden wij de publicatie "Sranan Oema E Opo! (Surinaamse vrouwen staan op!) uitgegeven door de Landelijke Federatie van Welzijnsstichtingen voor Surinamers in 1978. Dit bevatte een verslag van een landelijke studie- en ontmoetingsdag voor Surinaamse vrouwen die in oktober 1978 werd georganiseerd. Sprekers waren o.a. Ernestine Comvalius en mevr. Baarn die namens stichting BEST een speech gaf, lees het hieronder. Het boekje is te lezen in de pop-up expositie 'Onze * Tori' waar we elke twee weken een boekje, document of object aan toevoegen in het kader van ons onderzoek over het 100-jarige bestaan van vereniging Ons Suriname. "Paolo Freire heeft gezegd: Als je mensen wilt helpen moet je beginnen bij hun werkelijkheid, bij wat ze dus nodig hebben. (...) Komend tot het stadje succes, ontmoet men vaak eerst het dorpje moeilijkheden. Dat heb je dus elke dag, elke dag kom je moeten. Als de moeilijkheden tegen. Maar vrouwen, laten de moeilijkheden je geen parten spelen! Ga er hard tegen vechten, wamt vooral in deze samenleving hebben we het hard nodig. Laten we ons gaan bundelen, laten we een vuist maken! Probeer die ander erbij te trekken om ook naar een opleiding te gaan, om ook wat te leren, want alleen op die manier kunnen wij een stapje verder komen. Aan de mannen wil ik een opdracht geven. Als de mannen gaan studeren, dan zijn de vrouwen dag en nacht bezig. Kinderen mogen niet luid praten, niet stampen want papa studeert. De vouwen zijn aldoor bezig om de mannen een trapje hoger te krijgen. Zo wil ik de mannen nu een opdracht geven om dezelfde taak over te nemen en vrouwen te steunen zodanig dat vrouwen ook een trapje hoger komen." Lees hier de speech van loco-burgemeester Kukenheim: "Goedemiddag dames en heren, goedemiddag mevrouw Baarn, Wat ziet u er prachtig uit! Mijn naam is Simone Kukenheim en ik ben wethouder en locoburgemeester van Amsterdam. Ik ben op internationale Vrouwendag speciaal voor u hierheen gekomen, om u toe te spreken en een verlaat verjaardagscadeau te brengen. Want mensen die zich enorm inzetten voor de Amsterdamse samenleving willen we eren. Om ze te laten zien dat het niet onopgemerkt is gebleven. Dat we ze dankbaar zijn. Dat we ze bewonderen. En dat geldt zeker ook voor u mevrouw Baarn. We eren vandaag uw bijdrage aan het levend houden van de Afro-Surinaamse geschiedenis in Nederland. Vroeger reisde u voor NAKS de hele wereld over, nu zingt u nog en bent u elke zondag actief in het Hugo Olijfveld Huis. U blaast mooie tradities nieuw leven in en levert zo een onmisbare bijdrage aan het culturele leven van onze stad. De manier waarop u dat doet is ongelofelijk inspirerend. U bent 87 geworden, maar nog altijd vol leven en energie. Altijd paraat, altijd op tijd, altijd goedgemutst. U bent een gangmaker. Als het stil valt, zorgt u dat er wat gebeurt. Neemt u de jonkies op sleeptouw. Zorgt u dat er gezongen wordt, dat er een koto wordt aangetrokken, dat er wordt gedanst. Heerlijk. Maar we eren vandaag vooral uw toewijding aan de samenleving en aan de mensen om u heen. Uw luisterend oor en actieve steun voor de mensen die het moeilijk hebben de eindjes aan elkaar te knopen. Dat deed u vroeger al in Suriname, en later ook in Nederland. U zette zich in voor de grote Surinaamse gezinnen die een nieuw leven in Nederland moesten opbouwen. U hielp ze met het vinden van onderdak en gaf ze een vertrouwde basis in een vreemde omgeving. Een aantal mensen hier kunnen daar over meepraten. Ook nu nog staat u elke dag klaar voor uw vrienden en buurtgenoten. Is er een probleem, is er iemand ziek, dan kunnen ze onvoorwaardelijk een beroep op u doen. Omdat u dat normaal vindt. Omdat u een groot hart heeft. En omdat u een mooi mens bent: geduldig, vriendelijk en behulpzaam. Een moeder voor iedereen. Want zo noemen veel mensen uit uw omgeving u: moeder of tante Norine. Iedereen kent u. Ouderen bewonderen u en de jongeren van de straat groeten u met respect. Beste mevrouw Baarn, het voelt goed om juist op deze dag hier bij u te zijn. Want de Amsterdamse samenleving drijft op mensen, vrouwen, moeders zoals u. Op mensen die zich inzetten voor ons gezamenlijke cultureel erfgoed, zeker. Maar vooral op mensen die in de buurt het verschil maken voor hen die het even moeilijk hebben. Voor hen die een luisterend oor of een helpende hand kunnen gebruiken. De gemeente kan die rol niet vervullen, familie ook niet altijd. Daarom is het geweldig voor uw omgeving en geweldig voor de stad dat u er bent. Het is mij dan ook een groot genoegen u namens het college van burgemeester en wethouders, de Andreaspenning van de stad Amsterdam uit te mogen reiken. Van harte gefeliciteerd!" Op zondag 24 maart zal de jaarlijkse dr. Sophie Redmond weer plaatsvinden. Dit jaar wordt de lezing gegeven door modeontwerpster Marga Weimans. Aanmelden kan via [email protected]
0 Opmerkingen
Op maandag 31 oktober 2018 vond het Black Achievement Awardsgala plaats, een afsluiting van een mooie maand die in het teken stond van de bijzondere prestaties en talenten van mensen uit de Afro-Surinaamse, Afro-Caribische en Afrikaanse diaspora in Nederland. Frank Zichem won een Oeuvreprijs (ofwel Life Time Achievement Award) als eerste Surinaamse filmmaker, maar wie is hij eigenlijk? Vorig jaar wonnen mede-oprichters van The Black Archives, Jessica de Abreu en Mitchell Esajas een Award in de categorie Mens & Maatschappij. Dit jaar mocht Mitchell de eerste award van de avond, in dezelfde categorie, uitreiken aan schrijver, actrice en activist Anousha Nzume. Kickbokser Lucia Rijker reageerde verrast: ""'Mijn hart klopt heel hard. Ik had het echt niet verwacht' nadat ze de sport-award in ontvangst nam. Naast Rijker en Nzume vielen, prof. Humphrey Lamur (Wetenschap en Onderwijs) en Babs Gons (Kunst en Cultuur) in de prijzen bij de uitreiking van de derde Black Achievement Awards in het DeLaMar Theater. Erkenning voor Frank Zichem Het hoogtepunt van de avond was echter de uitreiking en speech van de Oeuvre Award aan filmmaker Frank Zichem. Hij gaf vervolgens een ontroerende speech waarbij hij zijn tranen moest bedwingen. Zichem was zichtbaar ontroerd omdat hij na decennia lange inzet eindelijk erkenning en waardering kreeg vanuit de Surinaamse - en bredere zwarte gemeenschap- voor het werk dat hij heeft gedaan. Bekijk zijn speech hier. Hoewel Zichem baanbrekend werk heeft verricht is zijn werk voor velen, met name jongeren onzichtbaar gebleven. Hij was de eerste zwarte man die van de Film Academie afstudeerde, maakte meer dan 100 films maar toch is zijn naam bij velen onbekend. Een goed voorbeeld van een bijzonder verhaal van een Surinamer in Nederland dat meer zichtbaarheid verdient. The Black Archives dook daarom in de archief om zijn werk zichtbaar te maken en beoogt in het kader van de pop-up expo 'Onze * Tori' meer van het werk van Zichem te hervinden en te laten zien. Lees hieronder het juryrapport en bekijk het archiefmateriaal dat we van Frank Zichem terugvonden: "De persoon die de jury heeft gekozen, heeft, voor zover wij konden nagaan niet eerder een prijs ontvangen in Nederland voor zijn indrukwekkende en consistente werk, ondanks dat hij een pionier is. Dit heeft mede ertoe geleid dat wij hem bovenaan de lijst hebben geplaatst, want de Black Achievement Award gaat ook over: ‘zichtbaarheid en erkenning. De voorlopers de plaats geven in de Canon. De plaats die zij verdienen’. Hij is de eerste zwarte Nederlander die afstudeerde aan de Film Academie in Amsterdam in 1972. Wij hebben het over Frank Zichem. Zijn oeuvre bestaat uit ruim 150 producties met een mix aan commercieel en eigen werk. Hij heeft documentaires en televisiedrama’s gemaakt. Vrijwel altijd koos hij voor sociale thema’s: Portretten van werknemers in de metaalsector, over de werkdruk bij soapseries tot en met een portret van een vrouw die voor het eerst over haar concentratiekampverleden sprak. Zijn allereerste film maakte hij in 1971, de film Gebri Doro waarin hij de armoede, de bureaucratie en de corruptie in de Nederlandse kolonie waar hij geboren is aan de kaak stelde. Een opruiende film werd het genoemd, maar de jonge Zichem zei dat hij de realiteit weerspiegelde. " Bekijk hier een interview met Zichem uit 1972 over zijn eerste film Gebri Doro waarin hij uitlegt waarom hij de film heeft gemaakt en dat het als "opruiend" werd gezien. "We noemen een paar opmerkelijke documentaires. In 1999 verschenen er twee over verzetsstrijder Anton de Kom en vakbondsleider Doedel die in de jaren ’30 vanwege zijn activiteiten door het koloniaal bewind in een psychiatrische inrichting werd opgesloten. In de serie Sibi Busi uit 1990 en Bar’Puru in 2011 over de Binnenlandoorlog in Suriname legt hij wederom de wantoestanden bloot. Katibo Yeye, is in menig geheugen gegrift. Deze documentaire uit 2003 met wijlen Clarence Breeveld waarin de route van de tot slaaf gemaakten vanuit Ghana naar Suriname wordt gevolgd. Zij leren Stephen Corsa kennen bij hun bezoek aan Fort Elmina in Ghana. De documentaire krijgt een historisch hoogtepunt op het moment dat Stephen Corsa voor het eerst een nazaat uit het binnenland van Suriname ontmoet en zij elkaar in dezelfde taal kunnen begroeten. Het Kromanti dat honderden jaren geleden is meegekomen en alle stormen heeft doorstaan, verbindt in deze film het verleden en het heden. " Bekijk hieronder een fragment uit de film Katibo Yeye. "In Papieren Nederlandertjes in 1974 volgt Zichem kinderen die naar Nederland vertrekken en hier worstelen met de ontdekking dat een Surinaamse Nederlander op papier niet gelijk staat aan een Nederlander hier. Tenslotte eindigen wij met Kon hesi baka, de Tv-serie, gebaseerd op het gelijknamig boek van Barnard, geproduceerd door Frank Zichem in 1974, de eerste serie op de Nederlandse TV waarin een zwart gezin centraal stond. Het oeuvre van Frank Zichem is gedurfd, tijdloos en van historische waarde, daarom heeft de jury gemeend hem in het kader van de Black Achievement Awards tijdens de Black Achievement Month 2018 te eren met een Oeuvreprijs." Bekijk hieronder de film 'Papieren Nederlandertjes uit 1974: Zichem in de krantenarchieven We doken in de archieven om te kijken wat er nog over meneer Zichem te vinden was. We vonden onder meer een recensie van zijn eerste film 'Gebri Doro' uit de Volkskrant van 22 april 1972 getiteld 'Eerste Surinaamse speelfilm': Discriminatie In een artikel over spanningen in Haagse 'dancings', dat is hoe clubs toen werden genoemd, schreef hij over de discriminatie waar hij te maken had. Er werd volgens Zichem vaak gevochten in de dancings, vaak ook door Surinamers. Volgens hem kwam dat niet ten goede van de beeldvorming over Surinamers en werkte het discriminatie in de hand. Op zoek naar nadere informatie over de 'papieren Nederlandertjes', de Surinaamse kinderen die werden gepest en gediscrimineerd in de Haagse Transvaalbuurt vonden we echter meer informatie over het racistisch 'spreidingsbeleid' maar ook verzet daartegen door o.a. de Landelijke Strijdorganisatie voor Surinamers (LOSON). In een volgend artikel schrijven we meer over de LOSON, de organisatie waar o.a. Andre Reeder en Ernestine Comvalius in actief waren. Onze * Tori: voeg ook verhalen toe!
The Black Archives is op zoek naar bijzondere verhalen van Surinamers in Nederland! Het verhaal en de films van Frank Zichem zijn hier een goed voorbeeld van. We willen zo veel en zo snel mogelijk verhalen uit de eerste hand verzamelen en vastleggen voor volgende generaties, zodat ontbrekende puzzelstukken rondom de geschiedenis van Surinamers in Nederland niet verloren gaan. Iedereen die zelf een bijzonder verhaal, documenten of foto's heeft roepen we op dit te delen. Maar ook verhalen van vrienden of familie zijn van harte welkom, bijvoorbeeld van een tante of oom, een opa of oma, of van anderen. De verhalen kunnen na de opening via de website worden gedeeld, per post of inde pop-up expositie zelf! |
The Black Archives BlogArchieven
Juni 2024
|
Openingstijden/Opening TimesWoensdag/Wednesday 11.00 - 17.00 uur
Donderdag/Thursday 11.00 - 17.00 uur Vrijdag/Friday 11.00 - 17.00 uur Zaterdag/Saturday 11.00 - 17.00 uur Onze nieuwe locatie in Amsterdam Zuidoost is geopend. Neem contact op via de pagina contact voor rondleidingen buiten het programma. We moved to South East Amsterdam. Contact us via the page contact for tours outside our program. |
(Rolstoel)toegankelijkheid/Accessibility
Momenteel beschikt The Black Archives niet over een speciale ingang en lift voor personen met een fysieke beperking en voor rolstoelgebruikers.
At this moment, The Black Archives does not have a special entrance or lift for person of disability. |