|
(Scroll down for English) Deze week ontvingen wij het trieste nieuws dat oud-voorzitter van vereniging Ons Suriname, vader en mentor Delano Veira is heengegaan. Veira was jarenlang voorzitter van de vereniging Ons Suriname, de oudste vereniging van migrantengroepen in Nederland die sinds 1919 bestaat. In zijn rol als voorzitter bewaakte Delano vol toewijding en plichtsbesef de bijzondere geschiedenis en collectie van de organisatie en het pand - het Hugo Olijfveld Huis - dat ze aan de Zeeburgerdijk 19-21 bezitten. Jarenlang hield hij tradities van de vereniging in stand en organiseerde of faciliteerde evenementen zoals boekbesprekingen, debatten, de dr. Sophie Redmondlezing en meer. Delano beheerde met veel passie het pand, hij was vaak als eerste aanwezig en ging als laatste weg. Daarmee faciliteerde hij vele inspirerende bijeenkomsten zodat de Surinaamse gemeenschap en andere gemeenschappen een veilig en warm thuishaven in Amsterdam hadden. . Zonder Delano bestond The Black Archives niet Het was Delano die in 2015 de deuren opende voor de jonge studenten van de New Urban Collective die op zoek waren naar een onderkomen. Met de gebroeders Heilbron waren we eerder met de ‘New Urban Cafe’ begonnen op basis van de boekencollectie van socioloog Waldo Heilbron. Delano wist dat de vereniging ook een bijzondere collectie had die verborgen lag in stoffige dozen op de bovenste verdieping van het pand. Hij gaf ons als jonge generatie de ruimte en het vertrouwen om de bijzondere geschiedenis in deze schatkamer te ‘(her)ontdekken’. We ‘(her)’ontdekten deze geschiedenis niet alleen door de bijzondere boeken, documenten, foto’s en pamfletten uit de dozen te halen maar vooral door de bijzondere verhalen die Delano erover wist te vertellen. Zo vertelde hij ons als eerste over het verhaal van Hermina en Otto Huiswoud. We hingen aan zijn lippen toen hij deze verhalen vertelde over hoe Hermie - zoals Hermina werd genoemd - hem als jonge student en activist in de jaren ‘80 verhalen vertelde over de strijd die zij hadden geleverd. Ook vertelde hij ons over hoe jonge Surinaamse activistische studenten in de jaren ‘60 in Leiden het manuscript van Anton de Kom vonden en ‘roofdrukken’ maakten die ze onder elkaar verspreidden om het verhaal van deze Surinaamse antikoloniale held te delen. Toen we hier kwamen waren we meer bekend met de geschiedenis van de Afro-Amerikaanse burgerrechtenbeweging, Martin Luther King Jr. en Rosa Parks. We kenden Malcolm X en de Black Panthers en Nelson Mandela. Maar pas toen we de verhalen uit het archief van VOS hoorden leerden we onze eigen geschiedenis van strijd en verzet kennen. Sinds de jaren van Otto en Hermina Huiswoud was VOS een veilige thuishaven geweest voor antikoloniale activisten. We zijn hem dan ook dankbaar dat hij voor ons de deuren heeft geopend en dat hij ons het vertrouwen heeft gegeven om op deze traditie van verzet, strijd en emancipatie voor te borduren. Zonder Delano en zonder vereniging Ons Suriname was The Black Archives nooit geweest. Zonder de bijzondere verhalen en achiefstukken van Otto en Hermie Huiswoud, de Surinaamse studentenverenigingen uit de jaren ‘60, de Keti Koti vieringen uit de jaren ‘50, de strijd voor onafhankelijkheid tot ‘75. De poëzie, de literatuur, onze culturu dat allemaal hier de ruimte kreeg zouden wij niet bestaan. Delano begreep de waarde van historische informatie. Het is wel eens voorgekomen dat personen informatie waren komen ophalen, vervolgens met deze informatie aan de haal gingen door erover te publiceren maar de vereniging nooit de grani te geven als bron van deze informatie. Integriteit en respect stonden bij hem hoog in het vaandel. We bedanken Delano voor zijn werk en toewijding voor de Surinaamse gemeenschap 23 & 24 mei 2022: singineti en afscheid Delano laat drie kinderen na. Wij wensen al zijn familieleden, vrienden, leden en sympathisanten van vereniging Ons Suriname veel kracht en sterkte toe. Op maandag 23 mei van 20.00 tot 22.00 is er een singi neti bij Vereniging Ons Suriname. Op dinsdag 24 mei van 11.00 tot 13.00 zal de uitvaartceremonie plaatsvinden met gelegenheid tot afscheid bij Vereniging Ons Suriname. De ceremonie zal worden gelivestreamed via Youtube an de Facebook pagina van vereniging Ons Suriname. Het event met Lewis Gordon op 23 mei is uitgesteld. Gordon geeft op 24 mei op de UvA de Spinoza lezing en op 25 mei gaat hij in gesprek met Ethiopische jazz-zanger Mulatu Astatke tijdens het Africafelic festival in Paradiso. The Black Archives is op zaterdag 28 mei tevens gesloten! In Memoriam: Delano Veira (1955 - 2022)This week we received the sad news that former chairman of Vereniging Ons Suriname (the ‘Our Suriname’ association), father and mentor Delano Veira has passed away. For many years, Veira was the president of Vereniging Ons Suriname, the oldest association of migrant groups in the Netherlands, which has existed since 1919. In his role as chairman, Delano guarded with dedication and a sense of duty the special history and collection of the organization and the building - the Hugo OlijfveldHuis - that the association owns at Zeeburgerdijk 19-21. Without Delano, The Black Archives would not exist. It was Delano who in 2015 welcomed the young students of the New Urban Collective who were looking for a place to house their collection. As the young generation, he gave us the space and confidence to '(re)discover' the special history in this treasury. Not only because of the books and archival documents, but also because of his personal stories. May 23 & 24: singineti and farewell Delano leaves behind three children. We wish all his relatives, friends, members and sympathizers of Vereniging Ons Suriname a lot of strength. On Monday May 23 from 20.00 to 22.00 there will be a singi neti at Vereniging Ons Suriname. The funeral ceremony will take place on Tuesday May 24 from 11.00 to 13.00 with the opportunity to say goodbye at Vereniging Ons Suriname. The event with Lewis Gordon on May 23 has been postponed. Gordon will also speak at the University of Amsterdam on 24 May and on 25 May he will engage in conversation with Ethiopian jazzsinger Mulatu Astatke during the Africafelic festival in Paradiso.. The Black Archives will also be closed on Saturday May 28!
0 Opmerkingen
Op de internationale vrouwendag werd mevr. Norine-Antoinette Baarn (87) door de loco-burgemeester van Amsterdam Simone Kukenheim gehuldigd met een Andreaspenning voor haar jarenlange inzet voor de Volkshogeschool NAKS. NAKS staat voor Na Afrikan Kulturu fu Sranan, het is een van de oudste organisaties die de het culturele bewustzijn van Afro-Surinamers zowel in Suriname als in Nederland probeert te bevorderen. Mevr. Baarn heeft zich de afgelopen decennia onvermoeibaar ingezet voor deze organisatie en andere organisaties. Hiermee heeft ze een belangrijke bijdrage geleverd aan de Surinaamse gemeenschap en in het bijzonder de positie van Afro-Surinaamse vrouwen in Nederland. Lees de speech van de loco-burgemeester Kukenheim hieronder. Na de huldiging namens de gemeente werd mevr. Baarn ook door de gemeenschap gehuldigd. Verschillende mensen van de groep NAKS, een andere culturele vereniging Mofina en oud-leden van vereniging Ons Suriname zoals mevr. Polly Levens spraken mooie woorden. Daarnaast werd er gezongen en kreeg mevr. Baarn middels een spiritueel ritueel de 'grani' - erkenning en waardering - van alle aanwezigen. Bepaalde aspecten van de Afro-Surinaamse cultuur en traditie zoals Winti is erg lang een taboe geweest omdat het in de koloniale periode als 'afgoderij' werd gezien. NAKS heeft daarom een belangrijke rol gespeeld in de emancipatie van de Afro-Surinaamse taal en cultuur. Mevr. Baarn is echter ook op andere vlakken actief geweest, zo heeft ze een opleiding kinderverzorgster gevolgd en werkte ze bij stichting Bouw Een Surinaams Tehuis (BEST). Stichting BEST was een welzijnsstichting gekoppeld aan vereniging Ons Suriname die verschillende welzijnsactiviteiten organiseerde voor Surinamers in de jaren '80. In The Black Archives vonden wij de publicatie "Sranan Oema E Opo! (Surinaamse vrouwen staan op!) uitgegeven door de Landelijke Federatie van Welzijnsstichtingen voor Surinamers in 1978. Dit bevatte een verslag van een landelijke studie- en ontmoetingsdag voor Surinaamse vrouwen die in oktober 1978 werd georganiseerd. Sprekers waren o.a. Ernestine Comvalius en mevr. Baarn die namens stichting BEST een speech gaf, lees het hieronder. Het boekje is te lezen in de pop-up expositie 'Onze * Tori' waar we elke twee weken een boekje, document of object aan toevoegen in het kader van ons onderzoek over het 100-jarige bestaan van vereniging Ons Suriname. "Paolo Freire heeft gezegd: Als je mensen wilt helpen moet je beginnen bij hun werkelijkheid, bij wat ze dus nodig hebben. (...) Komend tot het stadje succes, ontmoet men vaak eerst het dorpje moeilijkheden. Dat heb je dus elke dag, elke dag kom je moeten. Als de moeilijkheden tegen. Maar vrouwen, laten de moeilijkheden je geen parten spelen! Ga er hard tegen vechten, wamt vooral in deze samenleving hebben we het hard nodig. Laten we ons gaan bundelen, laten we een vuist maken! Probeer die ander erbij te trekken om ook naar een opleiding te gaan, om ook wat te leren, want alleen op die manier kunnen wij een stapje verder komen. Aan de mannen wil ik een opdracht geven. Als de mannen gaan studeren, dan zijn de vrouwen dag en nacht bezig. Kinderen mogen niet luid praten, niet stampen want papa studeert. De vouwen zijn aldoor bezig om de mannen een trapje hoger te krijgen. Zo wil ik de mannen nu een opdracht geven om dezelfde taak over te nemen en vrouwen te steunen zodanig dat vrouwen ook een trapje hoger komen."  Lees hier de speech van loco-burgemeester Kukenheim: "Goedemiddag dames en heren, goedemiddag mevrouw Baarn, Wat ziet u er prachtig uit! Mijn naam is Simone Kukenheim en ik ben wethouder en locoburgemeester van Amsterdam. Ik ben op internationale Vrouwendag speciaal voor u hierheen gekomen, om u toe te spreken en een verlaat verjaardagscadeau te brengen. Want mensen die zich enorm inzetten voor de Amsterdamse samenleving willen we eren. Om ze te laten zien dat het niet onopgemerkt is gebleven. Dat we ze dankbaar zijn. Dat we ze bewonderen. En dat geldt zeker ook voor u mevrouw Baarn. We eren vandaag uw bijdrage aan het levend houden van de Afro-Surinaamse geschiedenis in Nederland. Vroeger reisde u voor NAKS de hele wereld over, nu zingt u nog en bent u elke zondag actief in het Hugo Olijfveld Huis. U blaast mooie tradities nieuw leven in en levert zo een onmisbare bijdrage aan het culturele leven van onze stad. De manier waarop u dat doet is ongelofelijk inspirerend. U bent 87 geworden, maar nog altijd vol leven en energie. Altijd paraat, altijd op tijd, altijd goedgemutst. U bent een gangmaker. Als het stil valt, zorgt u dat er wat gebeurt. Neemt u de jonkies op sleeptouw. Zorgt u dat er gezongen wordt, dat er een koto wordt aangetrokken, dat er wordt gedanst. Heerlijk. Maar we eren vandaag vooral uw toewijding aan de samenleving en aan de mensen om u heen. Uw luisterend oor en actieve steun voor de mensen die het moeilijk hebben de eindjes aan elkaar te knopen. Dat deed u vroeger al in Suriname, en later ook in Nederland. U zette zich in voor de grote Surinaamse gezinnen die een nieuw leven in Nederland moesten opbouwen. U hielp ze met het vinden van onderdak en gaf ze een vertrouwde basis in een vreemde omgeving. Een aantal mensen hier kunnen daar over meepraten. Ook nu nog staat u elke dag klaar voor uw vrienden en buurtgenoten. Is er een probleem, is er iemand ziek, dan kunnen ze onvoorwaardelijk een beroep op u doen. Omdat u dat normaal vindt. Omdat u een groot hart heeft. En omdat u een mooi mens bent: geduldig, vriendelijk en behulpzaam. Een moeder voor iedereen. Want zo noemen veel mensen uit uw omgeving u: moeder of tante Norine. Iedereen kent u. Ouderen bewonderen u en de jongeren van de straat groeten u met respect. Beste mevrouw Baarn, het voelt goed om juist op deze dag hier bij u te zijn. Want de Amsterdamse samenleving drijft op mensen, vrouwen, moeders zoals u. Op mensen die zich inzetten voor ons gezamenlijke cultureel erfgoed, zeker. Maar vooral op mensen die in de buurt het verschil maken voor hen die het even moeilijk hebben. Voor hen die een luisterend oor of een helpende hand kunnen gebruiken. De gemeente kan die rol niet vervullen, familie ook niet altijd. Daarom is het geweldig voor uw omgeving en geweldig voor de stad dat u er bent. Het is mij dan ook een groot genoegen u namens het college van burgemeester en wethouders, de Andreaspenning van de stad Amsterdam uit te mogen reiken. Van harte gefeliciteerd!"  Op zondag 24 maart zal de jaarlijkse dr. Sophie Redmond weer plaatsvinden. Dit jaar wordt de lezing gegeven door modeontwerpster Marga Weimans. Aanmelden kan via [email protected]
Op 18 januari 2019 vierden wij het 100-jarige bestaan van de vereniging Ons Suriname. Op de 18e was er een besloten receptie voor leden en genodigden waarbij de vereniging een erepenning van de burgemeester van Amsterdam, Femke Halsema, ontving. Een dag later, op 19 januari 2019, organiseerden wij het 100 jaar VOS festival. Een dag vol inspirerende verhalen gedeeld over de verschillende generaties die actief zijn geweest binnen de vereniging en de Surinaamse gemeenschap in de afgelopen 100 jaar. Julius Gemmel en de Bond van Surinamers Dag begon met een gesprek tussen mede-oprichter van The Black Archives en Monique Eijgenberger, de kleindochter van mede-oprichter van de Bond van Surinamers Julius Gemmel. De bond was de voorloper van vereniging Ons Suriname die op 18 januari 1919 werd opgericht en had o.a. als doel om "alle Surinamers in Nederland te vereenigen, tot bevordering hunner belangen en tot handhaving hunner rechten". Monique vertelde hoe de verhalen over solidariteit en saamhorigheid generatie op generatie werden doorgegeven en hoe dat een gevoel van trots gaf. Gemmel kwam uit de gegoede klas en migreerde aan het begin van de 20e eeuw naar Nederland om er carrière te maken ambtenaar. Hij staat erom bekend dat hij een zich erg sterk maakte voor verstekelingen, Surinaamse mensen die 'illegaal' aan boord waren gegaan en in Nederland in armoede leefden. Hoewel dit nobel was bracht het ook uitdagingen met zich mee. Gemmel ontmoette zijn vrouw, Pauline Gemmel-Teupken in Nederland. Een van de kinderen van Pauline en Julius Gemmel was Alma Eijgenberge-Gemmel, de moeder van Monique. Het zat in de familie van Monique om sociaal-maatschappelijk actief te zijn want haar moeder was een van de eerste vrouwen die werd verkozen voor het Surinaamse parlement in de jaren '40. De komende maanden zal er nader onderzoek worden gedaan naar Julius Gemmel, de andere oprichters van de vereniging en de beginfase van de Bond van Surinamers. Mitchell en Miguel Heilbron, tevens mede-oprichter van The Black Archives, deelden enkele bijzondere stukken die er tot nu toe gevonden zijn over de bijzondere geschiedenis van de vereniging Ons Suriname. Michell haalde een citaat uit de publicatie 'Fri' aan die ter ere van het 50-jarige jubileum in 1969 werd uitgegeven uit van E. Waaldijk: "Wanneer jonge Surinamers op 1 juli, Emancipatie dag, het Surinaamse vol een bunder gedichten en gedenkboek presenteren, dan doen zij dat om het volk te herinneren, dat vrijheid, gelijkheid en menselijkheid waarden zijn die men niet kan kopen; slechts door strijd kan men die veroveren." Boekpresentatie Hugo Kooks Oud-voorzitter, Delano Veira, presenteerde het boek over de geschiedenis van de vereniging en een andere oud-voorzitter Hugo Kooks. Kooks kwam na de Tweede Wereldoorlog als arbeider terecht in Amsterdam. Hier kwam hij snel in contact met vakbondslieden en Surinaamse nationalisten. Zo werd hij actief bij Wie Eegie Sani, een organisatie die onder leiding van Eddy Bruma trachtte de Surinaamse taal en cultuur te verheffen en vervolgens bij vereniging Ons Suriname. Onder leiding van Hugo Kooks was vereniging Ons Suriname decennia lang een plek waar Surinamers en kameraden samen kwamen om zich in te zetten voor gezamenlijke belangen. Tijdens de boekpresentatie werd er gereflecteerd in de rol die VOS heeft gespeeld in het stimuleren van de bewustwording van Surinamers in Nederland en de verschillende transformaties die de vereniging heeft doorgaan. In een interview met Kooks zei hij het volgende: “ik begon te leren dat het leven van een organisatie met dat van een mens vergeleken kan worden: er zijn duidelijke ups en downs in het organisatieleven. Er zijn tijden waarin de vereniging bloeide en er waren tijden dat het organisatieleven bijna stil kwam te staan.” Dr. Philomena Essed die ook te gast was vroeg aan Veira welke factoren hebben meegespeeld die ertoe hebben geleid dat VOS 100 jaar in waardigheid verschillende rollen heeft kunnen vervullen. Een van de belangrijke elementen was het streven naar autonomie en onafhankelijkheid. In de jaren '80 waren er talloze Surinaamse welzijnsorganisaties in het gehele land, zei Veira. VOS is echter als een van de weinigen overgebleven omdat er toen al een visie was dat men niet afhankelijk moest zijn van overheidssubsidies zodat ze hun eigen lijn konden trekken. Daarnaast was er het besef dat het van belang is om een 'eigen thuis' te hebben, met de aankoop van het pand in de jaren '90 werd het Hugo Olijfveld Huis inderdaad een anker voor de Surinaamse gemeenschap en de bredere samenleving in Amsterdam en Nederland. Het boek is te koop bij vereniging Ons Suriname en The Black Archives voor €15,-. Onderneming Onderdak en de LOSON Een andere Surinaamse organisatie die in de jaren '70 actief was, was de Landelijke Strijd Organisatie (LOSON). Hoewel er ideologische verschillen waren tussen VOS en LOSON hadden ze gezamenlijke belangen en werd er samengewerkt. Andre Reeder en Ernestine Comvalius waren actief binnen de LOSON. Andre Reeder was tevens filmmaker en maakte de documentaire 'Onderneming Onderdak' over het spreidingsbeleid en de brandgevaarlijke waar vele Surinamers in de jaren '70 in werden geplaatst. Na een vertoning van de documentaire volgende een intergenerationeel gesprek tussen Reeder en Comvalius actieve jongeren uit de huidige generatie, Surya Nahumury en Nyanga Weder van #WelkeSporenHorenWe. Nyanga en Surya proberen met dit project (hiphop)artiesten kennis mee te geven zodat zij een positieve boodschap kunnen meegeven via hun muziek. Tijdens het gesprek werden er bijzondere herinneringen opgehaald. Zo organiseerden de LOSON samen met VOS een symposium over Anton de Kom i.s.m. in 1973. Hierbij werd ook het boekje 'Anton de Kom zijn strijd en zijn ideeën gepubliceerd. In 1989 organiseerden ze gezamenlijk een herdenking ter ere van wat de 90e verjaardag van Otto Huiswoud zou zijn. Avondprogramma met Polly Levens, Akwasi en Leeroy van Zwart Licht
De avond stond in het teken van kunst en activisme. Polly Levens was in de jaren 70 en 80 bij VOS en zette zich extra in voor de positie van Surinaamse vrouwen. Ze deelde enkele reflecties op haar tijd bij de vereniging en enkele gedichten uit haar bundel. Rapper en woordenkunstenaar Akwasi heeft in oktober 2018 zijn bundel 'Laten we het er maar niet over hebben', uitgebracht. Inmiddels is de vijfde editie al in de verkoop. Jerry Afriyie en Jessy de Abreu reciteerden hun favoriete gedichten uit de bundel waarna Akwasi zelf nog enkele gedichten deed en met het publiek in gesprek ging over zijn creatieve proces en de verhalen achter de gedichten. Na een korte pauze sloot Leeroy van hiphopformatie Zwart Licht aan. Ze vertelden over hun creatieve proces, de rol tussen hiphop en activisme en meer. Enkele bronnen van inspiratie van de artiesten zijn zwarte denkers en leiders zoals Marcus Garvey, Martin Luther King Jr. en Malcolm X hebben ze altijd geïnspireerd in hun werk. Zwart Licht is een van de weinige muzikale artiesten die maatschappij kritisch zijn. De avond werd feestelijk afgesloten met een Bliksem optreden met de nummers 'Schoon Schip' en 'Koningsdag'.  Op 18 januari vierde vereniging Ons Suriname haar 100-jarige bestaan met een feestelijke receptie. Femke Halsema, burgemeester van Amsterdam, gaf er de volgende toespraak en reikte een stadspenning aan de vereniging uit: "Goedenavond, A di mi yere yu verjarie! Wat mooi dat u Hugo Kooks eert met een biografie. Daarin staat een uitspraak die wel toepasselijk is op deze avond. Hij zei: “[...] ik begon te leren dat het leven van een organisatie met dat van een mens vergeleken kan worden: er zijn duidelijke ups en downs in het organisatieleven. Er zijn tijden waarin de vereniging bloeide en er waren tijden dat het organisatieleven bijna stil kwam te staan.” Als ik zo de zaal in kijk concludeer ik dat uw vereniging op dit moment duidelijk in bloei staat. Het is voor mij echt een eer, maar vooral een groot plezier om hier te mogen spreken. De stad heeft een speciale band met Ons Suriname, alleen al door het feit dat de Amsterdamse gemeente- ambtenaar Julius Jacob Gemmel in 1919 aan de wieg van uw vereniging stond." "Veruit de belangrijkste oorzaak voor de speciale band tussen Amsterdam en de Surinaamse gemeenschap gaat natuurlijk verder terug in onze gedeelde geschiedenis. Namelijk dat het niet alleen veel inwoners van de stad zijn geweest die hebben geprofiteerd van slavernij, maar dat de stad zelf mede-eigenaar was van de Sociëteit Suriname, het bedrijf dat lange tijd de kolonie exploiteerde. Wie kijkt naar de geschiedenis van de Vereniging Ons Suriname ziet hoe, om de woorden van Astrid Roemer te gebruiken “de geschiedenis doorwerkt en heden en toekomst omspant.” Met name sinds de jaren ’50 van de twintigste eeuw was de Vereniging Ons Suriname samen met andere Surinaamse verenigingen erop gericht om het onrecht te adresseren en te bouwen aan een toekomst voor Suriname en de Surinamers daar en hier. Het Parool schreef afgelopen weekend dat het Surinaamse zelfbewustzijn voor een belangrijk deel vanuit Amsterdam werd aangedreven. Net als de stad kent uw geschiedenis een sterk internationaal karakter. Veel leiders maakte deel uit van een mondiale beweging. Het onderzoek en de tentoonstelling die de Black Archives hier maakte liet al liet dat al zien. New York, Moskou, Hamburg, Parijs, Amsterdam. Overal waren Otto en Hermina Huiswoud actief en bouwden zij een netwerk op. Het doet mij denken aan het prachtige boek Onder de Paramariboom van Johan Fretz, waarin de hoofdpersoon concludeert: “Ze zeggen dat als je zeven mensen een hand geeft, je de hele wereld kent, maar als je één Surinamer kent, kan je er zes overslaan.” “Fri!, fri!,fri!” klok het op 25 november 1975 in het voetbalstadion van Paramaribo toen de toescheidingsovereenkomst tussen Suriname en Nederland werd beklonken. Maar, veel mensen voelden zich helemaal niet vrij. Niet in Suriname, en zeker de mensen niet die naar Nederland en Amsterdam waren gekomen en door de gemeente in pensions werden geplaatst, waar ze maar moeilijk uitkwamen omdat de gemeente grote delen van de stad voor hen dicht hield. Bij Ons Suriname vonden velen van hen luisterende oren, praktische hulp en morele steun. Een paar maanden geleden was ik hier op bezoek en kon ik de foto’s hier aan de muur zien en materiaal uit het archief. Dat nam me weer terug in de tijd toen ik studeerde bij Frank Bovenkerk die baanbrekend onderzoek had gedaan naar racisme en discriminatie in de samenleving en bij de overheid. Vanochtend was ik op bezoek in het stadsarchief, dat ook steeds meer aandacht heeft voor deze geschiedenis en zij lieten mij een rapport zien van een politieagent uit de jaren ’50 over de optredens van Surinaamse muzikanten en artiesten in de binnenstad. Het bestaat uit weerzinwekkend racistisch taalgebruik dat we echt niet af kunnen doen met dat ‘’je het in zijn tijd moet zien.’ Vooral omdat we moeten constateren dat discriminatie en vooroordelen bij uitgaansgelegenheden, werkgevers en autoriteiten nu nog steeds voorkomen. En dat mensen die zich uitspreken over onrecht uit verleden en heden worden getrakteerd op onvervalst racisme en haat. Tegelijkertijd heeft het versterkte zelfbewustzijn dat, mede door Ons Suriname bij eerdere generaties is gekweekt, wel degelijk vruchten afgeworpen. Het is een inspiratiebron, bewust of onbewust, voor een nieuwe generatie schrijvers, activisten en wetenschappers, ondernemers en artiesten. Amsterdam is nu de stad van Rembrandt en het Concertgebouworkest, maar net zo goed van Patta en Latífa. Laten we zorgen dat meer mensen dat zien, in Nederland, maar ook in de wereld. Ik hoop over een paar maanden en delegatie naar de Verenigde Staten te leiden die urban culture helpt om internationaal succesvol te worden en die cultuur ook als boegbeeld van de stad inzet. Geacht bestuur, leden van de vereniging, genodigden, Uw vereniging heeft in 100 jaar veel betekent voor generaties Amsterdammers. Beleidsmakers breken maar al te vaak het hoofd over hoe gemeenschapszin en burgerschap kunnen worden bevorderd. Ons Suriname doet het gewoon. Door samen te komen, elkaar te helpen, in actie te komen, te vieren, te gedenken en elkaar verhalen te vertellen. En door, in samenwerking met de Black Archives en 529 Media Productions verborgen geschiedenis zichtbaar te maken, genegeerde perspectieven een stem te geven, en de stad kennis te laten maken met ongekende helden. Daarmee heeft u meegebouwd aan Amsterdam als plek waarmee mensen, met 180 verschillende nationaliteiten of culturele achtergronden zich verbonden kunnen voelen en waar zij hoopvol kunnen zijn. Dat verdient erkenning. Het college van burgemeester en wethouders hebben daarom besloten om aan de Vereniging de Jubileumpenning van de stad toe te kennen. Ik vraag hierbij het bestuur naar voren om gezamenlijk de penning in ontvangst te nemen. " |
The Black Archives BlogArchieven
Juni 2024
|
RSS-feed
Openingstijden/Opening TimesWoensdag/Wednesday 11.00 - 17.00 uur
Donderdag/Thursday 11.00 - 17.00 uur Vrijdag/Friday 11.00 - 17.00 uur Zaterdag/Saturday 11.00 - 17.00 uur Onze nieuwe locatie in Amsterdam Zuidoost is geopend. Neem contact op via de pagina contact voor rondleidingen buiten het programma. We moved to South East Amsterdam. Contact us via the page contact for tours outside our program. |
(Rolstoel)toegankelijkheid/Accessibility
Momenteel beschikt The Black Archives niet over een speciale ingang en lift voor personen met een fysieke beperking en voor rolstoelgebruikers.
At this moment, The Black Archives does not have a special entrance or lift for person of disability. |